rzucać

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

Inherited from Proto-Slavic *ŕuťati. By surface analysis, rzucić +‎ -ać.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /ˈʐu.t͡sat͡ɕ/
  • Audio 1; “rzucać”:(file)
  • Audio 2; “rzucać”:(file)
  • Audio 3; “rzucać się”:(file)
  • Rhymes: -ut͡sat͡ɕ
  • Syllabification: rzu‧cać

Verb

[edit]

rzucać impf (perfective rzucić)

  1. (transitive) to throw; to pitch, to toss, to cast (to release (an object) with some force from one's hands, an apparatus, etc. so that it moves rapidly through the air) [with accusative or instrumental ‘whom/what’, along with w (+ accusative) ‘at whom’ or o (+ accusative) ‘against what’]
  2. (transitive) to cast (to give light or shadow) [with na (+ accusative) ‘at/on what’]
  3. (transitive) to quit (to stop doing something, e.g. smoking)
    Synonyms: opuszczać, porzucać
  4. (transitive, colloquial) to dump (to end a relationship or end contact with)
    Synonyms: opuścić, porzucić
  5. (transitive) to blurt out (to utter something quickly and briefly)
  6. (transitive, colloquial) to jot down (to record on some surface) [with na (+ accusative) ‘onto what’]
    Synonym: przelewać
  7. (transitive) Used as a light verb.
  8. (transitive) to speak (to utter something) [with accusative or instrumental]
  9. (transitive) to throw (to move something suddenly or violently) [with accusative or instrumental]
  10. (transitive) to shake, to jolt (to cause a sudden and unintentional movement of something) [with accusative or instrumental]
    Synonym: potrząsać
  11. (transitive) to send off (to direct someone someone or have them do something) [with do (+ genitive) ‘to what’]
    Synonym: wyprawiać
  12. (transitive, colloquial) to put up (to make available for sale, usually in reference to little accesible goods in stores during Communist Poland) [with do (+ genitive) ‘where’]
  13. (transitive, martial arts) to throw (to grab with one's hands and throw to the ground)
  14. (transitive, sports) to shoot (to score a goal with a ball)
  15. (transitive) to throw (to knock someone over, hit someone against something)
  16. (transitive) to connect (to build, to construct something that connects two opposite points)
  17. (transitive) to get, to settle (to decide about someone's place of residence or work)
  18. (transitive) to shake (to cause something to move up and down)
  19. (transitive, obsolete, rare) to throw on (to begin to wear)
  20. (transitive, obsolete, hunting, of animals) to give birth
  21. (reflexive with się) to throw oneself (to attack physically) [with na (+ accusative) ‘at whom’] [with z (+ instrumental) ‘with what’]
    Synonym: napadać
  22. (reflexive with się) to throw oneself (to move in a particular direction quickly)
    Synonyms: pobiegać, popędzać
  23. (reflexive with się) to throw oneself (to jump or fall somewhere aiming for a particular location)
  24. (reflexive with się) to throw oneself at (to do something with great commitment) [with na (+ accusative) or do (+ genitive) ‘at what’]
    Kobiety rzucały się na niego. ― Women were throwing themselves at him.
    Moje szczurki rzucają się na awokado. ― My pet rats go crazy for avocado.
  25. (reflexive with się) to jolt, to shake (to move suddenly and unintentionally)
  26. (reflexive with się) to blurt out (to express one's opposition or annoyance suddenly) [with z (+ instrumental) ‘what’]
  27. (reflexive with się, of diseases) to get (to cause a disease somewhere in the body) [with na (+ accusative) ‘what’]
  28. (reflexive with się, colloquial) to up and leave (to leave suddenly)
  29. (reflexive with się, colloquial) to snap (to react suddenly)
  30. (reflexive with się, colloquial) to blow (to spend frivolously)
  31. (reflexive with się, obsolete) to throw up (to vomit)
    Synonym: wymiotować

Conjugation

[edit]
Conjugation of rzucać impf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rzucać
present tense 1st rzucam rzucamy
2nd rzucasz rzucacie
3rd rzuca rzucają
impersonal rzuca się
past tense 1st rzucałem,
-(e)m rzucał 		rzucałam,
-(e)m rzucała 		rzucałom,
-(e)m rzucało 		rzucaliśmy,
-(e)śmy rzucali 		rzucałyśmy,
-(e)śmy rzucały
2nd rzucałeś,
-(e)ś rzucał 		rzucałaś,
-(e)ś rzucała 		rzucałoś,
-(e)ś rzucało 		rzucaliście,
-(e)ście rzucali 		rzucałyście,
-(e)ście rzucały
3rd rzucał rzucała rzucało rzucali rzucały
impersonal rzucano
future tense 1st będę rzucał,
będę rzucać 		będę rzucała,
będę rzucać 		będę rzucało,
będę rzucać 		będziemy rzucali,
będziemy rzucać 		będziemy rzucały,
będziemy rzucać
2nd będziesz rzucał,
będziesz rzucać 		będziesz rzucała,
będziesz rzucać 		będziesz rzucało,
będziesz rzucać 		będziecie rzucali,
będziecie rzucać 		będziecie rzucały,
będziecie rzucać
3rd będzie rzucał,
będzie rzucać 		będzie rzucała,
będzie rzucać 		będzie rzucało,
będzie rzucać 		będą rzucali,
będą rzucać 		będą rzucały,
będą rzucać
impersonal będzie rzucać się
conditional 1st rzucałbym,
bym rzucał 		rzucałabym,
bym rzucała 		rzucałobym,
bym rzucało 		rzucalibyśmy,
byśmy rzucali 		rzucałybyśmy,
byśmy rzucały
2nd rzucałbyś,
byś rzucał 		rzucałabyś,
byś rzucała 		rzucałobyś,
byś rzucało 		rzucalibyście,
byście rzucali 		rzucałybyście,
byście rzucały
3rd rzucałby,
by rzucał 		rzucałaby,
by rzucała 		rzucałoby,
by rzucało 		rzucaliby,
by rzucali 		rzucałyby,
by rzucały
impersonal rzucano by
imperative 1st niech rzucam rzucajmy
2nd rzucaj rzucajcie
3rd niech rzuca niech rzucają
active adjectival participle rzucający rzucająca rzucające rzucający rzucające
passive adjectival participle rzucany rzucana rzucane rzucani rzucane
contemporary adverbial participle rzucając
verbal noun rzucanie

Derived terms

[edit]
verbs
noun

Further reading

[edit]
  • rzucać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rzucać in Polish dictionaries at PWN
Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=rzucać&oldid=82133846"