rozkładacz

Polish

Etymology

From rozkładać +‎ -acz. First attested in 1744.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /rɔsˈkwa.dat͡ʂ/

• (Middle Polish) IPA^(key): /rɔsˈkɫa.dat͡ʂ/

• Rhymes: -adat͡ʂ
• Syllabification: roz‧kła‧dacz

Noun

rozkładacz m pers

1. (obsolete) arranger (one who lays something out, distributor)

Declension

Declension of rozkładacz

	singular	plural
nominative	rozkładacz	rozkładacze
genitive	rozkładacza	rozkładaczy
dative	rozkładaczowi	rozkładaczom
accusative	rozkładacza	rozkładaczy
instrumental	rozkładaczem	rozkładaczami
locative	rozkładaczu	rozkładaczach
vocative	rozkładaczu	rozkładacze

Related terms

(adjectives):

• rozkładalny
• rozkładczy
• rozkładniczy
• rozkładny
• rozkładowy

(adverbs):

• rozkładczo
• rozkładowo

(nouns):

• rozkład
• rozkładalność
• rozkładarka
• rozkładczość
• rozkładka
• rozkładnia
• rozkładnica
• rozkładnik
• rozkładowiec
• rozkładowość
• rozkładówka
• rozkładziny

(verbs):

• kładać impf
• kłaść impf
• rozkładać impf
• rozkłaść pf

Further reading

• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “rozkładacz”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “rozkładacz”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “rozkładacz”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “rozkładacz”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 5, Warsaw, page 630