συναίρεση

See also: συναίρεσι and συναιρέσει

Greek

Etymology

From Koine Greek συναίρεσις (sunaíresis), from Ancient Greek συναιρέω (sunairéō), συναιρῶ (sunairô, “to draw together, contract”), from συν- (sun-, “with, together”) +‎ ἀϝείρω, ἀείρω, αἴρω (aweírō, aeírō, aírō, “to take up, draw; bind, attach”), from Proto-Hellenic *aweřřō, from Proto-Indo-European *h₂wer-, equivalent to συναιρώ (synairó) from συν- (syn-) +‎ αίρω (aíro). Or from συν- (sun-, “with, together”) +‎ αἱρέω (hairéō, “take, grasp”), from Proto-Hellenic *héřřō, from Proto-Indo-European *ser- (“to bind, tie together”).

Pronunciation

• IPA^(key): /si.ˈne.re.si/
• Hyphenation: συ‧ναί‧ρε‧ση

Noun

συναίρεση • (synaíresi) f (plural συναιρέσεις)

1. (grammar, phonology) contraction, synaeresis of two adjacent vowels or diphthongs within one word, into one

   e.g. of [ao] to [o] as in τραγουδάω (tragoudáo) > τραγουδώ (tragoudó, “I sing”)

Declension

Declension of συναίρεση

	singular	plural
nominative	συναίρεση (synaíresi)	συναιρέσεις (synairéseis)
genitive	συναίρεσης (synaíresis)	συναιρέσεων (synairéseon)
accusative	συναίρεση (synaíresi)	συναιρέσεις (synairéseis)
vocative	συναίρεση (synaíresi)	συναιρέσεις (synairéseis)

Older or formal genitive singular: συναιρέσεως (synairéseos)

Further reading

• συναίρεση, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language