συγκρουόμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.kruː.ó.me.nos/ → /syŋ.ɡruˈo.me.nos/ → /siŋ.ɡruˈo.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.kruː.ó.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kruˈo.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.ɡruˈo.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡruˈo.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡruˈo.me.nos/

Participle

συγκρουόμενος • (sunkrouómenos) m (feminine συγκρουομένη, neuter συγκρουόμενον); first/second declension

1. present mediopassive participle of συγκρούω (sunkroúō)

Declension

First and second declension of σῠγκρουόμενος; σῠγκρουομένη; σῠγκρουόμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σῠγκρουόμενος sŭnkrouómenos	σῠγκρουομένη sŭnkrouoménē	σῠγκρουόμενον sŭnkrouómenon		σῠγκρουομένω sŭnkrouoménō	σῠγκρουομένᾱ sŭnkrouoménā	σῠγκρουομένω sŭnkrouoménō		σῠγκρουόμενοι sŭnkrouómenoi	σῠγκρουόμεναι sŭnkrouómenai	σῠγκρουόμενᾰ sŭnkrouómenă
Genitive		σῠγκρουομένου sŭnkrouoménou	σῠγκρουομένης sŭnkrouoménēs	σῠγκρουομένου sŭnkrouoménou		σῠγκρουομένοιν sŭnkrouoménoin	σῠγκρουομέναιν sŭnkrouoménain	σῠγκρουομένοιν sŭnkrouoménoin		σῠγκρουομένων sŭnkrouoménōn	σῠγκρουομένων sŭnkrouoménōn	σῠγκρουομένων sŭnkrouoménōn
Dative		σῠγκρουομένῳ sŭnkrouoménōi	σῠγκρουομένῃ sŭnkrouoménēi	σῠγκρουομένῳ sŭnkrouoménōi		σῠγκρουομένοιν sŭnkrouoménoin	σῠγκρουομέναιν sŭnkrouoménain	σῠγκρουομένοιν sŭnkrouoménoin		σῠγκρουομένοις sŭnkrouoménois	σῠγκρουομέναις sŭnkrouoménais	σῠγκρουομένοις sŭnkrouoménois
Accusative		σῠγκρουόμενον sŭnkrouómenon	σῠγκρουομένην sŭnkrouoménēn	σῠγκρουόμενον sŭnkrouómenon		σῠγκρουομένω sŭnkrouoménō	σῠγκρουομένᾱ sŭnkrouoménā	σῠγκρουομένω sŭnkrouoménō		σῠγκρουομένους sŭnkrouoménous	σῠγκρουομένᾱς sŭnkrouoménās	σῠγκρουόμενᾰ sŭnkrouómenă
Vocative		σῠγκρουόμενε sŭnkrouómene	σῠγκρουομένη sŭnkrouoménē	σῠγκρουόμενον sŭnkrouómenon		σῠγκρουομένω sŭnkrouoménō	σῠγκρουομένᾱ sŭnkrouoménā	σῠγκρουομένω sŭnkrouoménō		σῠγκρουόμενοι sŭnkrouómenoi	σῠγκρουόμεναι sŭnkrouómenai	σῠγκρουόμενᾰ sŭnkrouómenă
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Greek

Etymology

Present participle of συγκρούομαι (sygkroúomai, “to collide, be in conflict”), a verb with no active forms.

Pronunciation

• IPA^(key): /siŋ.ɡruˈo.me.nos/
• Hyphenation: συ‧γκρου‧ό‧με‧νος

Participle

συγκρουόμενος • (sygkrouómenos) m (feminine συγκρουόμενη, neuter συγκρουόμενο)

1. colliding
2. conflicting

Usage notes

• συγκρουόμενα (neuter) substantivized (usually in plural): bumper cars, dodgems

Declension

Declension of συγκρουόμενος

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	συγκρουόμενος (sygkrouómenos)	συγκρουόμενη (sygkrouómeni)	συγκρουόμενο (sygkrouómeno)		συγκρουόμενοι (sygkrouómenoi)	συγκρουόμενες (sygkrouómenes)	συγκρουόμενα (sygkrouómena)
genitive	συγκρουόμενου (sygkrouómenou)	συγκρουόμενης (sygkrouómenis)	συγκρουόμενου (sygkrouómenou)		συγκρουόμενων (sygkrouómenon)	συγκρουόμενων (sygkrouómenon)	συγκρουόμενων (sygkrouómenon)
accusative	συγκρουόμενο (sygkrouómeno)	συγκρουόμενη (sygkrouómeni)	συγκρουόμενο (sygkrouómeno)		συγκρουόμενους (sygkrouómenous)	συγκρουόμενες (sygkrouómenes)	συγκρουόμενα (sygkrouómena)
vocative	συγκρουόμενε (sygkrouómene)	συγκρουόμενη (sygkrouómeni)	συγκρουόμενο (sygkrouómeno)		συγκρουόμενοι (sygkrouómenoi)	συγκρουόμενες (sygkrouómenes)	συγκρουόμενα (sygkrouómena)

Related terms

• αλληλοσυγκρουόμενος (allilosygkrouómenos, “colliding, conflicting with each other”, passive present participle)
• συγκρούομαι (sygkroúomai, “to collide, conflict”)
• σύγκρουση f (sýgkrousi, “conflict”)