δέων

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /dé.ɔːn/ → /ˈðe.on/ → /ˈðe.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /dé.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈde.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈðe.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈðe.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈðe.on/

Etymology 1

From δέω (déō, “I bind”).

Participle

δέων • (déōn) m (feminine δέουσᾰ, neuter δέον); first/third declension

1. masculine nominative singular present active participle of δέω (déō)

Declension

First and third declension of δέων; δέουσᾰ; δέον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δέων déōn	δέουσᾰ déousa	δέον déon		δέοντε déonte	δεούσᾱ deoúsā	δέοντε déonte		δέοντες déontes	δέουσαι déousai	δέοντᾰ déonta
Genitive		δέοντος déontos	δεούσης deoúsēs	δέοντος déontos		δεόντοιν deóntoin	δεούσαιν deoúsain	δεόντοιν deóntoin		δεόντων deóntōn	δεουσῶν deousôn	δεόντων deóntōn
Dative		δέοντῐ déonti	δεούσῃ deoúsēi	δέοντῐ déonti		δεόντοιν deóntoin	δεούσαιν deoúsain	δεόντοιν deóntoin		δέουσῐ / δέουσῐν déousi(n)	δεούσαις deoúsais	δέουσῐ / δέουσῐν déousi(n)
Accusative		δέοντᾰ déonta	δέουσᾰν déousan	δέον déon		δέοντε déonte	δεούσᾱ deoúsā	δέοντε déonte		δέοντᾰς déontas	δεούσᾱς deoúsās	δέοντᾰ déonta
Vocative		δέων déōn	δέουσᾰ déousa	δέον déon		δέοντε déonte	δεούσᾱ deoúsā	δέοντε déonte		δέοντες déontes	δέουσαι déousai	δέοντᾰ déonta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δεόντως deóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Etymology 2

From δέω (déō, “I lack”).

Participle

δέων • (déōn) m (feminine δέουσᾰ, neuter δέον); first/third declension

1. masculine nominative singular present active participle of δέω (déō)

Declension

First and third declension of δέων; δέουσᾰ; δέον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δέων déōn	δέουσᾰ déousa	δέον déon		δέοντε déonte	δεούσᾱ deoúsā	δέοντε déonte		δέοντες déontes	δέουσαι déousai	δέοντᾰ déonta
Genitive		δέοντος déontos	δεούσης deoúsēs	δέοντος déontos		δεόντοιν deóntoin	δεούσαιν deoúsain	δεόντοιν deóntoin		δεόντων deóntōn	δεουσῶν deousôn	δεόντων deóntōn
Dative		δέοντῐ déonti	δεούσῃ deoúsēi	δέοντῐ déonti		δεόντοιν deóntoin	δεούσαιν deoúsain	δεόντοιν deóntoin		δέουσῐ / δέουσῐν déousi(n)	δεούσαις deoúsais	δέουσῐ / δέουσῐν déousi(n)
Accusative		δέοντᾰ déonta	δέουσᾰν déousan	δέον déon		δέοντε déonte	δεούσᾱ deoúsā	δέοντε déonte		δέοντᾰς déontas	δεούσᾱς deoúsās	δέοντᾰ déonta
Vocative		δέων déōn	δέουσᾰ déousa	δέον déon		δέοντε déonte	δεούσᾱ deoúsā	δέοντε déonte		δέοντες déontes	δέουσαι déousai	δέοντᾰ déonta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δεόντως deóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• δεόντως (deóntōs, adverb)

Descendants

• English: deonto-
• Portuguese: deonto-

Greek

Etymology

Active present participle of δέω (déo). Learnedly, from Ancient Greek δέων (déōn).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈðe.on/
• Hyphenation: δέ‧ων
• Homophone: δέον (déon)

Participle

δέων • (déon) m (feminine δέουσα, neuter δέον) (formal, in the ancient fashion)

1. appropriate, proper, necessary

   Σε συνέχεια του περιστατικού, νομοθέτησαν τους δέοντες νόμους.

   Se synécheia tou peristatikoú, nomothétisan tous déontes nómous.

   Following the incident, they legislated the necessary laws.

   Λήφθηκαν τα δέοντα μέτρα και έγιναν οι δέουσες ενέργειες.

   Lífthikan ta déonta métra kai éginan oi déouses enérgeies.

   The appropriate measures were taken and the appropriate actions were implemented.

Declension

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	δέων (déon)	δέουσα (déousa)	δέον (déon)		δέοντες (déontes)	δέουσες (déouses)	δέοντα (déonta)
genitive	δέοντος (déontos)	δέουσας (déousas) δεούσης (deoúsis)	δέοντος (déontos)		δεόντων (deónton)	δεουσών (deousón)	δεόντων (deónton)
accusative	δέοντα (déonta)	δέουσα (déousa)	δέον (déon)		δέοντες (déontes)	δέουσες (déouses)	δέοντα (déonta)
vocative	δέων (déon)	δέουσα (déousa)	δέον (déon)		δέοντες (déontes)	δέουσες (déouses)	δέοντα (déonta)

Synonyms

• (necessary): αναγκαίος (anagkaíos)

near-synonyms:

• (appropriate): πρέπων (prépon), προσήκων (prosíkon), κατάλληλος (katállilos)
• (correct): σωστός (sostós), ορθός (orthós)

Related terms

Formal

• δέον n (déon, “that which is necessary”) & related expressions
• δεόντως (deóntos, adverb)
• υπέρ το δέον (ypér to déon, “more than required”)

References

• δέων - Babiniotis, Georgios (2002) Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας: […] [Dictionary of Modern Greek (language)] (in Greek), 2nd edition, Athens: Kentro Lexikologias [Lexicology Centre], 1st edition 1998, →ISBN.