zaaien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch sâyen, from Old Dutch *sāien, from Proto-West Germanic *sāan (“to sow”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈzaːi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: zaai‧en
• Rhymes: -aːi̯ən

Verb

zaaien

1. (transitive) to sow, plant seed
2. (transitive, figuratively) to spread, sow, engender

   Hij zaaide haat jegens zijn tegenstanders. ― He sowed hatred against his opponents.

   Het verbod om te zaaien zaaide onrust onder de boeren. ― The sowing ban spread unrest among the farmers.

Conjugation

Conjugation of zaaien (weak)
infinitive	zaaien
past singular	zaaide
past participle	gezaaid
infinitive	zaaien
gerund	zaaien n
	present tense	past tense
1st person singular	zaai	zaaide
2nd person sing. (jij)	zaait, zaai2	zaaide
2nd person sing. (u)	zaait	zaaide
2nd person sing. (gij)	zaait	zaaide
3rd person singular	zaait	zaaide
plural	zaaien	zaaiden
subjunctive sing.1	zaaie	zaaide
subjunctive plur.1	zaaien	zaaiden
imperative sing.	zaai
imperative plur.1	zaait
participles	zaaiend	gezaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bezaaien
• haatzaaien
• haatzaaier
• inzaaien
• uitzaaien
• zaaier
• zaaigoed
• zaailing
• zaaimachine
• zaaiseizoen
• zaaitijd

 

Related terms

• zaad

Descendants

• Afrikaans: saai
• Berbice Creole Dutch: sai
• Negerhollands: saai, saey, saej
• → Aukan: sai

Anagrams

• aanzie, zie aan