inzaaien

Dutch

Etymology

Compound of in +‎ zaaien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɪnˌzaːi̯.ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: in‧zaai‧en

Verb

inzaaien

1. (transitive) to sow seed into a (tract of soil)

Conjugation

Conjugation of inzaaien (weak, separable)
infinitive	inzaaien
past singular	zaaide in
past participle	ingezaaid
infinitive	inzaaien
gerund	inzaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	zaai in	zaaide in	inzaai	inzaaide
2nd person sing. (jij)	zaait in, zaai in2	zaaide in	inzaait	inzaaide
2nd person sing. (u)	zaait in	zaaide in	inzaait	inzaaide
2nd person sing. (gij)	zaait in	zaaide in	inzaait	inzaaide
3rd person singular	zaait in	zaaide in	inzaait	inzaaide
plural	zaaien in	zaaiden in	inzaaien	inzaaiden
subjunctive sing.1	zaaie in	zaaide in	inzaaie	inzaaide
subjunctive plur.1	zaaien in	zaaiden in	inzaaien	inzaaiden
imperative sing.	zaai in
imperative plur.1	zaait in
participles	inzaaiend	ingezaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.