særa

Faroese

Verb

særa (third person singular past indicative særdi, third person plural past indicative sært, supine sært)

1. to wound

Conjugation

Conjugation of særa (group v-1)
infinitive	særa
supine	sært
participle (a7)1	særandi	særdur
	present	past
first singular	særi	særdi
second singular	særir	særdi
third singular	særir	særdi
plural	særa	særdu
	imperative
singular	sær!
plural	særið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsaiːra/

  Rhymes: -aiːra

Etymology 1

From Old Norse særa, from Proto-Germanic *sairijaną.

Verb

særa (weak verb, third-person singular past indicative særði, supine sært)

1. to wound, to injure

   Það tilheyrir náttúru mannsins að hata þá sem hann hefur sært.

   It belongs to human nature to hate those that he has injured.

2. to hurt

Conjugation

særa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að særa
supine (sagnbót)		sært
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		særandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég særi	við særum	present (nútíð)	ég særi	við særum
	þú særir	þið særið		þú særir	þið særið
	hann, hún, það særir	þeir, þær, þau særa		hann, hún, það særi	þeir, þær, þau særi
past (þátíð)	ég særði	við særðum	past (þátíð)	ég særði	við særðum
	þú særðir	þið særðuð		þú særðir	þið særðuð
	hann, hún, það særði	þeir, þær, þau særðu		hann, hún, það særði	þeir, þær, þau særðu
imperative (boðháttur)	sær (þú)	særið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	særðu	særiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

særast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að særast
supine (sagnbót)		særst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		særandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég særist	við særumst	present (nútíð)	ég særist	við særumst
	þú særist	þið særist		þú særist	þið særist
	hann, hún, það særist	þeir, þær, þau særast		hann, hún, það særist	þeir, þær, þau særist
past (þátíð)	ég særðist	við særðumst	past (þátíð)	ég særðist	við særðumst
	þú særðist	þið særðust		þú særðist	þið særðust
	hann, hún, það særðist	þeir, þær, þau særðust		hann, hún, það særðist	þeir, þær, þau særðust
imperative (boðháttur)	særst (þú)	særist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	særstu	særisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

særður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	særður	særð	sært		særðir	særðar	særð
accusative (þolfall)	særðan	særða	sært		særða	særðar	særð
dative (þágufall)	særðum	særðri	særðu		særðum	særðum	særðum
genitive (eignarfall)	særðs	særðrar	særðs		særðra	særðra	særðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	særði	særða	særða		særðu	særðu	særðu
accusative (þolfall)	særða	særðu	særða		særðu	særðu	særðu
dative (þágufall)	særða	særðu	særða		særðu	særðu	særðu
genitive (eignarfall)	særða	særðu	særða		særðu	særðu	særðu

Etymology 2

From Old Norse sœra, from Proto-Germanic *swōrijaną (causative of sverja (“to swear”)).

Verb

særa (weak verb, third-person singular past indicative særði, supine sært)

1. to conjure

Conjugation

særa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að særa
supine (sagnbót)		sært
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		særandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég særi	við særum	present (nútíð)	ég særi	við særum
	þú særir	þið særið		þú særir	þið særið
	hann, hún, það særir	þeir, þær, þau særa		hann, hún, það særi	þeir, þær, þau særi
past (þátíð)	ég særði	við særðum	past (þátíð)	ég særði	við særðum
	þú særðir	þið særðuð		þú særðir	þið særðuð
	hann, hún, það særði	þeir, þær, þau særðu		hann, hún, það særði	þeir, þær, þau særðu
imperative (boðháttur)	sær (þú)	særið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	særðu	særiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

særast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að særast
supine (sagnbót)		særst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		særandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég særist	við særumst	present (nútíð)	ég særist	við særumst
	þú særist	þið særist		þú særist	þið særist
	hann, hún, það særist	þeir, þær, þau særast		hann, hún, það særist	þeir, þær, þau særist
past (þátíð)	ég særðist	við særðumst	past (þátíð)	ég særðist	við særðumst
	þú særðist	þið særðust		þú særðist	þið særðust
	hann, hún, það særðist	þeir, þær, þau særðust		hann, hún, það særðist	þeir, þær, þau særðust
imperative (boðháttur)	særst (þú)	særist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	særstu	særisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

særður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	særður	særð	sært		særðir	særðar	særð
accusative (þolfall)	særðan	særða	sært		særða	særðar	særð
dative (þágufall)	særðum	særðri	særðu		særðum	særðum	særðum
genitive (eignarfall)	særðs	særðrar	særðs		særðra	særðra	særðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	særði	særða	særða		særðu	særðu	særðu
accusative (þolfall)	særða	særðu	særða		særðu	særðu	særðu
dative (þágufall)	særða	særðu	særða		særðu	særðu	særðu
genitive (eignarfall)	særða	særðu	særða		særðu	særðu	særðu

Derived terms

• særing

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• sære (e- and split infinitives)

Verb

særa (present tense særar, past tense særa, past participle særa, passive infinitive særast, present participle særande, imperative særa/sær)

1. (transitive) to isolate, to divide so that each is on its own