hafa

Chamorro

Etymology

Compare Indonesian apa, Hawaiian aha.

Pronoun

hafa

1. what

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhaːva/

  Rhymes: -aːva

Etymology 1

From Old Norse hafa, from Proto-Germanic *habjaną, from Proto-Indo-European *keh₂p- (“take, seize”).

Verb

hafa (weak verb, third-person singular past indicative hafði, supine haft)

1. to have [with accusative]

   Synonym: vera með

   Ég hef ekki tíma í kvöldmat.

   I don't have time for dinner.

   María hefur áhuga á stjórnmálum.

   Maria is interested in politics.

2. to hold, to have [with accusative]

   Synonyms: ráða yfir, halda

3. to keep [with accusative]

   Synonym: geyma

4. to feel [with accusative]

   Synonym: líða

   Hvernig hefurðu það? - Ég hef það fínt.

   How are you doing? - I'm fine.

Usage notes

• hafa is most often an auxiliary verb (hjálparsögn) which is followed by the past participle. The participle is in the neuter singular with hafa:

  Ég hef oft gert það.

  I've done it many times.

• When hafa is the main verb it's used to indicate something abstract, e.g. time, experience, interest etc.:

  Ég hef nógan tíma.

  I have enough time.

• Note that the verb hafa is not used as the English "have" in the sense of possession of an object. The verb eiga is used in the same way as the verb "have":

  Við eigum hund.

  We have a dog.

Conjugation

hafa – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að hafa
supine sagnbót		haft
present participle lýsingarháttur nútíðar		hafandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	hef / hefi	hafði		hafi	hefði
	þú	hefur / hefir	hafðir		hafir	hefðir
	hann, hún, það	hefur / hefir	hafði		hafi	hefði
plural	við	höfum	höfðum		höfum	hefðum
	þið	hafið	höfðuð		hafið	hefðuð
	þeir, þær, þau	hafa	höfðu		hafi	hefðu
		imperative boðháttur
singular	þú	haf (þú), hafðu
plural	þið	hafið (þið), hafiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hafast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að hafast
supine sagnbót		hafst
present participle lýsingarháttur nútíðar		hafandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	hefst	hafðist		hafist	hefðist
	þú	hefst	hafðist		hafist	hefðist
	hann, hún, það	hefst	hafðist		hafist	hefðist
plural	við	höfumst	höfðumst		höfumst	hefðumst
	þið	hafist	höfðust		hafist	hefðust
	þeir, þær, þau	hafast	höfðust		hafist	hefðust
		imperative boðháttur
singular	þú	hafst (þú), hafstu
plural	þið	hafist (þið), hafisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hafður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hafður	höfð	haft	hafðir	hafðar	höfð
accusative (þolfall)	hafðan	hafða	haft	hafða	hafðar	höfð
dative (þágufall)	höfðum	hafðri	höfðu	höfðum	höfðum	höfðum
genitive (eignarfall)	hafðs	hafðrar	hafðs	hafðra	hafðra	hafðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hafði	hafða	hafða	höfðu	höfðu	höfðu
accusative (þolfall)	hafða	höfðu	hafða	höfðu	höfðu	höfðu
dative (þágufall)	hafða	höfðu	hafða	höfðu	höfðu	höfðu
genitive (eignarfall)	hafða	höfðu	hafða	höfðu	höfðu	höfðu

Note: The forms hefi — hefir — hefir are fairly rare, but acceptable.

Derived terms

• barnshafandi
• hafa að engu
• hafa að engu (“to pay no need to something”)
• hafa af
• hafa á gert
• hafa á hendi
• hafa á móti
• hafa á orði (“to mention”)
• hafa á sér
• hafa bein í nefinu
• hafa betur
• hafa boð
• hafa eftir
• hafa fund
• hafa fyrir
• hafa fyrir rangri sök
• hafa fyrir satt
• hafa fyrir sér í
• hafa fyrir stafni
• hafa gaman af
• hafa hátt
• hafa hátt um
• hafa hjá sér
• hafa hægt um sig
• hafa í frammi
• hafa í heitingum
• hafa í huga
• hafa í sig og á (“to have clothes and food”)
• hafa í sig og á
• hafa lag á
• hafa með að gera
• hafa með sér
• hafa mikið fyrir
• hafa mikið til síns máls
• hafa mikið undir
• hafa mikið við
• hafa mörg járn í eldinum
• hafa nóg á sinni könnu
• hafa ofan af fyrir
• hafa ofan í sig
• hafa orð á
• hafa rétt fyrir
• hafa rétt fyrir sér
• hafa sig að
• hafa sig allan við
• hafa sig á burt
• hafa sig eftir
• hafa sig í
• hafa sig í burt
• hafa sig í frammi
• hafa sig úr
• hafa sigur
• hafa til
• hafa undan
• hafa undir
• hafa upp
• hafa upp á sig
• hafa upp eftir
• hafa upp úr
• hafa upp úr sér
• hafa uppi á
• hafa uppi á (“to find someone, to track down”)
• hafa uppi rök
• hafa út undan
• hafa út úr
• hafa vaðið fyrir neðan sig
• hafa veður af
• hafa við
• hafa við sig
• hafa vit á
• hafa vit fyrir
• hafa yfir
• hafa það fínt
• hafa það gott
• hafandi
• hafast
• hafast við

Etymology 2

See haf.

Noun

hafa n

1. indefinite genitive plural of haf

Old Danish

Alternative forms

• hauæ (Jutlandic)

Etymology

From Old Norse hafa, from Proto-Germanic *habjaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhaːvə/

Verb

hafa (third-person singular present indicative hafir, third-person singular past indicative hafþi)

1. (Scania) to have
   • c. 1210, "Far þæn man", Scanian Law, chapter 6.

     Far þæn man kunæ ær børn hafir ok […]

     If the man finds a wife, who has children, and […]

Descendants

• Danish: have
  • Norwegian Bokmål: have, ha

Old English

Verb

hafa

1. singular imperative of habban

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *habjaną (“to have, hold”), ultimately from Proto-Indo-European *keh₂p- (“to take, seize”). Cognate with Old English habban, Old Frisian hebba, Old Saxon hebbian, Old High German habēn, Gothic 𐌷𐌰𐌱𐌰𐌽 (haban).

Pronunciation

• IPA^(key): /hɑ.vɑ ~ hɑ.βɑ/

Verb

hafa (singular past indicative hafði, plural past indicative hǫfðu, past participle hafðr)

1. to have
2. to hold, keep, retain
3. to bring, carry

Conjugation

Conjugation of hafa — active (weak class 3)

infinitive	hafa
present participle	hafandi
past participle	hafr
	indicative			subjunctive
	present	past		present	past
1st person singular	hefi	hafða		hafa	hefða
2nd person singular	hefir	hafðir		hafir	hefðir
3rd person singular	hefir	hafði		hafi	hefði
1st person plural	hǫfum	hǫfðum		hafim	hefðim
2nd person plural	hafið	hǫfðuð		hafið	hefðið
3rd person plural	hafa	hǫfðu		hafi	hefði
imperative	present
2nd person singular	haf
1st person plural	hǫfum
2nd person plural	hafið

Conjugation of hafa — mediopassive (weak class 3)

infinitive	hafask
present participle	hafandisk
past participle	hafzk
	indicative			subjunctive
	present	past		present	past
1st person singular	hǫfumk	hǫfðumk		hafumk	hefðumk
2nd person singular	hefsk	hafðisk		hafisk	hefðisk
3rd person singular	hefsk	hafðisk		hafisk	hefðisk
1st person plural	hǫfumsk	hǫfðumsk		hafimsk	hefðimsk
2nd person plural	hafizk	hǫfðuzk		hafizk	hefðizk
3rd person plural	hafask	hǫfðusk		hafisk	hefðisk
imperative	present
2nd person singular	hafsk
1st person plural	hǫfumsk
2nd person plural	hafizk

Descendants

• Icelandic: hafa
• Faroese: hava
• Norwegian Nynorsk: hava, ha; (dialectal) håvå, hå
• Elfdalian: åvå
• Old Swedish: hava, hafwa, haffwa, haffua
  • Swedish: ha, hava, hafva (pre-1906 spelling)
• Old Danish: hafa, hauæ
  • Danish: have
    • Norwegian Bokmål: have, ha
• Old Gutnish: hafa

Further reading

• Zoëga, Geir T. (1910) “hafa”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive