hafa

Chamorro

Etymology

Compare Indonesian apa, Hawaiian aha.

Pronoun

hafa

1. what

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhaːva/

  Rhymes: -aːva

Etymology 1

From Old Norse hafa, from Proto-Germanic *habjaną, from Proto-Indo-European *keh₂p- (“take, seize”).

Verb

hafa (weak verb, third-person singular past indicative hafði, supine haft)

1. to have [with accusative]

   Synonym: vera með

   Ég hef ekki tíma í kvöldmat.

   I don't have time for dinner.

   María hefur áhuga á stjórnmálum.

   Maria is interested in politics.

2. to hold, to have [with accusative]

   Synonyms: ráða yfir, halda

3. to keep [with accusative]

   Synonym: geyma

4. to feel [with accusative]

   Synonym: líða

   Hvernig hefurðu það? - Ég hef það fínt.

   How are you doing? - I'm fine.

Usage notes

• hafa is most often an auxiliary verb (hjálparsögn) which is followed by the past participle. The participle is in the neuter singular with hafa:

  Ég hef oft gert það.

  I've done it many times.

• When hafa is the main verb it's used to indicate something abstract, e.g. time, experience, interest etc.:

  Ég hef nógan tíma.

  I have enough time.

• Note that the verb hafa is not used as the English "have" in the sense of possession of an object. The verb eiga is used in the same way as the verb "have":

  Við eigum hund.

  We have a dog.

Conjugation

hafa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hafa
supine (sagnbót)		haft
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hafandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hef / hefi	við höfum	present (nútíð)	ég hafi	við höfum
	þú hefur / hefir	þið hafið		þú hafir	þið hafið
	hann, hún, það hefur / hefir	þeir, þær, þau hafa		hann, hún, það hafi	þeir, þær, þau hafi
past (þátíð)	ég hafði	við höfðum	past (þátíð)	ég hefði	við hefðum
	þú hafðir	þið höfðuð		þú hefðir	þið hefðuð
	hann, hún, það hafði	þeir, þær, þau höfðu		hann, hún, það hefði	þeir, þær, þau hefðu
imperative (boðháttur)	haf (þú)	hafið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hafðu	hafiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hafast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hafast
supine (sagnbót)		hafst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hafandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hefst	við höfumst	present (nútíð)	ég hafist	við höfumst
	þú hefst	þið hafist		þú hafist	þið hafist
	hann, hún, það hefst	þeir, þær, þau hafast		hann, hún, það hafist	þeir, þær, þau hafist
past (þátíð)	ég hafðist	við höfðumst	past (þátíð)	ég hefðist	við hefðumst
	þú hafðist	þið höfðust		þú hefðist	þið hefðust
	hann, hún, það hafðist	þeir, þær, þau höfðust		hann, hún, það hefðist	þeir, þær, þau hefðust
imperative (boðháttur)	hafst (þú)	hafist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hafstu	hafisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hafður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hafður	höfð	haft		hafðir	hafðar	höfð
accusative (þolfall)	hafðan	hafða	haft		hafða	hafðar	höfð
dative (þágufall)	höfðum	hafðri	höfðu		höfðum	höfðum	höfðum
genitive (eignarfall)	hafðs	hafðrar	hafðs		hafðra	hafðra	hafðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hafði	hafða	hafða		höfðu	höfðu	höfðu
accusative (þolfall)	hafða	höfðu	hafða		höfðu	höfðu	höfðu
dative (þágufall)	hafða	höfðu	hafða		höfðu	höfðu	höfðu
genitive (eignarfall)	hafða	höfðu	hafða		höfðu	höfðu	höfðu

Note: The forms hefi — hefir — hefir are fairly rare, but acceptable.

Derived terms

terms derived from hafa

• barnshafandi
• hafa að engu
• hafa að engu (“to pay no need to something”)
• hafa af
• hafa á gert
• hafa á hendi
• hafa á móti
• hafa á orði (“to mention”)
• hafa á sér
• hafa bein í nefinu
• hafa betur
• hafa boð
• hafa eftir
• hafa fund
• hafa fyrir
• hafa fyrir rangri sök
• hafa fyrir satt
• hafa fyrir sér í
• hafa fyrir stafni
• hafa gaman af
• hafa hátt
• hafa hátt um
• hafa hjá sér
• hafa hægt um sig
• hafa í frammi
• hafa í heitingum
• hafa í huga
• hafa í sig og á
• hafa í sig og á (“to have clothes and food”)
• hafa lag á
• hafa með að gera
• hafa með sér
• hafa mikið fyrir
• hafa mikið til síns máls
• hafa mikið undir
• hafa mikið við
• hafa mörg járn í eldinum
• hafandi
• hafa nóg á sinni könnu
• hafa ofan af fyrir
• hafa ofan í sig
• hafa orð á
• hafa rétt fyrir
• hafa rétt fyrir sér
• hafa sig að
• hafa sig allan við
• hafa sig á burt
• hafa sig eftir
• hafa sig í
• hafa sig í burt
• hafa sig í frammi
• hafa sigur
• hafa sig úr
• hafast
• hafast við
• hafa til
• hafa undan
• hafa undir
• hafa upp
• hafa upp á sig
• hafa upp eftir
• hafa uppi á
• hafa uppi á (“to find someone, to track down”)
• hafa uppi rök
• hafa upp úr
• hafa upp úr sér
• hafa út undan
• hafa út úr
• hafa vaðið fyrir neðan sig
• hafa veður af
• hafa við
• hafa við sig
• hafa vit á
• hafa vit fyrir
• hafa yfir
• hafa það fínt
• hafa það gott

Etymology 2

See haf.

Noun

hafa n

1. indefinite genitive plural of haf

Old Danish

Alternative forms

• hauæ (Jutlandic)

Etymology

From Old Norse hafa, from Proto-Germanic *habjaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhaːvə/

Verb

hafa (third-person singular present indicative hafir, third-person singular past indicative hafþi)

1. (Scania) to have
   • c. 1210, "Far þæn man", Scanian Law, chapter 6.

     Far þæn man kunæ ær børn hafir ok […]

     If the man finds a wife, who has children, and […]

Descendants

• Danish: have
  • Norwegian Bokmål: have, ha

Old English

Verb

hafa

1. singular imperative of habban

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *habjaną (“to have, hold”), ultimately from Proto-Indo-European *keh₂p- (“to take, seize”). Cognate with Old English habban, Old Frisian hebba, Old Saxon hebbian, Old High German habēn, Gothic 𐌷𐌰𐌱𐌰𐌽 (haban).

Pronunciation

• IPA^(key): /hɑ.vɑ ~ hɑ.βɑ/

Verb

hafa (singular past indicative hafði, plural past indicative hǫfðu, past participle hafðr)

1. to have
2. to hold, keep, retain
3. to bring, carry

Conjugation

Conjugation of hafa — active (weak class 3)

infinitive	hafa
present participle	hafandi
past participle	hafr
indicative	present	past
1st-person singular	hefi	hafða
2nd-person singular	hefir	hafðir
3rd-person singular	hefir	hafði
1st-person plural	hǫfum	hǫfðum
2nd-person plural	hafið	hǫfðuð
3rd-person plural	hafa	hǫfðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	hafa	hefða
2nd-person singular	hafir	hefðir
3rd-person singular	hafi	hefði
1st-person plural	hafim	hefðim
2nd-person plural	hafið	hefðið
3rd-person plural	hafi	hefði
imperative	present
2nd-person singular	haf
1st-person plural	hǫfum
2nd-person plural	hafið

Conjugation of hafa — mediopassive (weak class 3)

infinitive	hafask
present participle	hafandisk
past participle	hafzk
indicative	present	past
1st-person singular	hǫfumk	hǫfðumk
2nd-person singular	hefsk	hafðisk
3rd-person singular	hefsk	hafðisk
1st-person plural	hǫfumsk	hǫfðumsk
2nd-person plural	hafizk	hǫfðuzk
3rd-person plural	hafask	hǫfðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	hafumk	hefðumk
2nd-person singular	hafisk	hefðisk
3rd-person singular	hafisk	hefðisk
1st-person plural	hafimsk	hefðimsk
2nd-person plural	hafizk	hefðizk
3rd-person plural	hafisk	hefðisk
imperative	present
2nd-person singular	hafsk
1st-person plural	hǫfumsk
2nd-person plural	hafizk

Descendants

• Icelandic: hafa
• Faroese: hava
• Norwegian Nynorsk: hava, ha; (dialectal) håvå, hå
• Elfdalian: åvå
• Old Swedish: hava, hafwa, haffwa, haffua
  • Swedish: ha, hava, hafva (pre-1906 spelling)
• Old Danish: hafa, hauæ
  • Danish: have
    • Norwegian Bokmål: have, ha
• Old Gutnish: hafa

References

• “hafa”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press