συνταγματάρχης

Ancient Greek

Etymology

From σῠ́ντᾰγμᾰ (súntagma, “syntagma”) +‎ ἀρχός (arkhós, “leader”) +‎ -ης (-ēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syn.taŋ.ma.tár.kʰɛːs/ → /syn.taɣ.maˈtar.çis/ → /sin.daɣ.maˈtar.çis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syn.taŋ.ma.tár.kʰɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syn.taɡ.maˈtar.kʰe̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syn.taɣ.maˈtar.çis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syn.taɣ.maˈtar.çis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sin.daɣ.maˈtar.çis/

Noun

σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχης • (suntagmatárkhēs) m (genitive σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχου); first declension

1. (military) the leader of a syntagma
   • 125 CE – 200 CE, Lucian, Bacchus 2
   • 125 CE – 200 CE, Lucian, The Mistaken Critic 18

Inflection

First declension of ὁ σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχης; τοῦ σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχης ho suntagmatárkhēs	τὼ σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχᾱ tṑ suntagmatárkhā	οἱ σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχαι hoi suntagmatárkhai
Genitive	τοῦ σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχου toû suntagmatárkhou	τοῖν σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχαιν toîn suntagmatárkhain	τῶν σῠντᾰγμᾰτᾰρχῶν tôn suntagmatarkhôn
Dative	τῷ σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχῃ tôi suntagmatárkhēi	τοῖν σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχαιν toîn suntagmatárkhain	τοῖς σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχαις toîs suntagmatárkhais
Accusative	τὸν σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχην tòn suntagmatárkhēn	τὼ σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχᾱ tṑ suntagmatárkhā	τοὺς σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχᾱς toùs suntagmatárkhās
Vocative	σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχη suntagmatárkhē	σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχᾱ suntagmatárkhā	σῠντᾰγμᾰτᾰ́ρχαι suntagmatárkhai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• σῠντᾰγμᾰτᾰρχέω (suntagmatarkhéō)
• σῠντᾰγμᾰτᾰρχῐ́ᾱ (suntagmatarkhíā)

Descendants

• Greek: συνταγματάρχης (syntagmatárchis)
  • English: syntagmatarchis
• Latin: syntagmatarchēs, -a
  • English: syntagmatarch

References

• “συνταγματάρχης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• συνταγματάρχης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

Learned borrowing from Koine Greek συνταγματάρχης (suntagmatárkhēs). By surface analysis, σύνταγμα (συνταγματ-) (sýntagma (syntagmat-)) +‎ -άρχης (-árchis) See άρχω (árcho) < ἄρχω (árkhō, “to lead”)).

Pronunciation

• IPA^(key): /sin.daɣ.maˈtaɾ.çis/
• Hyphenation: συ‧νταγ‧μα‧τάρ‧χης
• Old Hyphenation: συν‧τα‧γμα‧τάρ‧χης

Noun

συνταγματάρχης • (syntagmatárchis) m or f (plural συνταγματάρχες)

1. (military) the rank of colonel in the British and US armies with the NATO grade OF-5

   Synonym: (abbreviation) σχης (schis)

   Coordinate terms: ("colonel's wife") συνταγματαρχίνα (syntagmatarchína), ("lieutenant colonel") αντισυνταγματάρχης (antisyntagmatárchis)

Declension

For masculine:

	singular	plural
nominative	συνταγματάρχης (syntagmatárchis)	συνταγματάρχες (syntagmatárches)
genitive	συνταγματάρχη (syntagmatárchi)	συνταγματαρχών (syntagmatarchón)
accusative	συνταγματάρχη (syntagmatárchi)	συνταγματάρχες (syntagmatárches)
vocative	συνταγματάρχη (syntagmatárchi)	συνταγματάρχες (syntagmatárches)

• The vocative singular συνταγματάρχα is used in the phrase "Κύριε Συνταγματάρχα".

For feminine:

This adjective needs an inflection-table template.

Coordinate terms

• Appendix:Greek military ranks

Related terms

• see: σύνταγμα n (sýntagma, “regiment”)

Further reading

• συνταγματάρχης on the Greek Wikipedia.Wikipedia ^el
• συνταγματάρχης, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language