δικός

Greek

Etymology

From Byzantine Greek δικός (dikós), from Ancient Greek ἰδικός (idikós), from Ancient Greek ἴδιος (ídios).

Pronunciation

• IPA^(key): /ðiˈkos/
• Hyphenation: δι‧κός

Pronoun

δικός • (dikós) m (feminine δική or δικιά, neuter δικό)  a possessive adjective

1. (followed by possessive pronoun) mine, yours, his, hers, its, ours, theirs

   Αυτός είναι δικός μου. ― Aftós eínai dikós mou. ― That's mine.

   Ποια φούστα είναι δικιά σου; ― Poia foústa eínai dikiá sou? ― Which skirt is yours?

   Να η δικιά μου! ― Na i dikiá mou! ― There's mine!

   Αυτές είναι οι δικές μου καραμέλες. Εσύ έφαγες όλες τις δικές σου. ― Aftés eínai oi dikés mou karaméles. Esý éfages óles tis dikés sou. ― Those are my own sweets. You ate all of yours.

2. (usually preceded by the article and followed by possessive pronoun) my, your, his, her, its, our, their (emphatic form)

   Ο δικός μου σκύλος ― O dikós mou skýlos ― My (own) dog.

   Ποιο είναι καλύτερο, το δικό σου ή το δικό μου σπίτι; ― Poio eínai kalýtero, to dikó sou í to dikó mou spíti? ― Which is better, my house or yours?

   Οι δικοί μου άνθρωποι δεν συμπεριφέρονται έτσι. ― Oi dikoí mou ánthropoi den symperiférontai étsi. ― My people don't behave like that.

Declension

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	δικός (dikós)	δική (dikí) δικιά (dikiá)	δικό (dikó)		δικοί (dikoí)	δικές (dikés)	δικά (diká)
genitive	δικού (dikoú)	δικής (dikís) δικιάς (dikiás)	δικού (dikoú)		δικών (dikón)	δικών (dikón)	δικών (dikón)
accusative	δικό (dikó)	δική (dikí) δικιά (dikiá)	δικό (dikó)		δικούς (dikoús)	δικές (dikés)	δικά (diká)
vocative	δικέ (diké)	δική (dikí) δικιά (dikiá)	δικό (dikó)		δικοί (dikoí)	δικές (dikés)	δικά (diká)