διαλεκτικός

Ancient Greek

Etymology

From διαλέγομαι (dialégomai, “to have a conversation”) +‎ -τῐκός (-tĭkós, verbal adjective suffix): literally, “related to conversation”.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.a.lek.ti.kós/ → /ði.a.lek.tiˈkos/ → /ði.a.lek.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.lek.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.lek.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.lek.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.lek.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.lek.tiˈkos/

Adjective

δῐᾰλεκτῐκός • (dĭălektĭkós) m (feminine δῐᾰλεκτῐκή, neuter δῐᾰλεκτῐκόν); first/second declension (Attic, Koine)

1. (rare) Conversational
   • 350 BCE – 280 BCE, Demetrius of Phalerum, On Style 167
2. Skilled in dialectic
   • 386 BCE – 367 BCE, Plato, Cratylus 390c:

     Σωκράτης: τὸν δὲ ἐρωτᾶν καὶ ἀποκρίνεσθαι ἐπιστάμενον ἄλλο τι σὺ καλεῖς ἢ διαλεκτικόν;

     Sōkrátēs: tòn dè erōtân kaì apokrínesthai epistámenon állo ti sù kaleîs ḕ dialektikón?

     Socrates: And the one who knows how to ask questions and answer them – would you call him anything other than skilled in dialectic?

   • 380 BCE, Plato, The Republic 534b
3. Dialectical
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Metaphysics 995b.23
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Topics 100a.22
   • 3rd century CE, Diogenes Laertius, Lives and Opinions of Eminent Philosophers 10.24

Inflection

First and second declension of δῐᾰλεκτῐκός; δῐᾰλεκτῐκή; δῐᾰλεκτῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δῐᾰλεκτῐκός dĭălektĭkós	δῐᾰλεκτῐκή dĭălektĭkḗ	δῐᾰλεκτῐκόν dĭălektĭkón		δῐᾰλεκτῐκώ dĭălektĭkṓ	δῐᾰλεκτῐκᾱ́ dĭălektĭkā́	δῐᾰλεκτῐκώ dĭălektĭkṓ		δῐᾰλεκτῐκοί dĭălektĭkoí	δῐᾰλεκτῐκαί dĭălektĭkaí	δῐᾰλεκτῐκᾰ́ dĭălektĭkắ
Genitive		δῐᾰλεκτῐκοῦ dĭălektĭkoû	δῐᾰλεκτῐκῆς dĭălektĭkês	δῐᾰλεκτῐκοῦ dĭălektĭkoû		δῐᾰλεκτῐκοῖν dĭălektĭkoîn	δῐᾰλεκτῐκαῖν dĭălektĭkaîn	δῐᾰλεκτῐκοῖν dĭălektĭkoîn		δῐᾰλεκτῐκῶν dĭălektĭkôn	δῐᾰλεκτῐκῶν dĭălektĭkôn	δῐᾰλεκτῐκῶν dĭălektĭkôn
Dative		δῐᾰλεκτῐκῷ dĭălektĭkôi	δῐᾰλεκτῐκῇ dĭălektĭkêi	δῐᾰλεκτῐκῷ dĭălektĭkôi		δῐᾰλεκτῐκοῖν dĭălektĭkoîn	δῐᾰλεκτῐκαῖν dĭălektĭkaîn	δῐᾰλεκτῐκοῖν dĭălektĭkoîn		δῐᾰλεκτῐκοῖς dĭălektĭkoîs	δῐᾰλεκτῐκαῖς dĭălektĭkaîs	δῐᾰλεκτῐκοῖς dĭălektĭkoîs
Accusative		δῐᾰλεκτῐκόν dĭălektĭkón	δῐᾰλεκτῐκήν dĭălektĭkḗn	δῐᾰλεκτῐκόν dĭălektĭkón		δῐᾰλεκτῐκώ dĭălektĭkṓ	δῐᾰλεκτῐκᾱ́ dĭălektĭkā́	δῐᾰλεκτῐκώ dĭălektĭkṓ		δῐᾰλεκτῐκούς dĭălektĭkoús	δῐᾰλεκτῐκᾱ́ς dĭălektĭkā́s	δῐᾰλεκτῐκᾰ́ dĭălektĭkắ
Vocative		δῐᾰλεκτῐκέ dĭălektĭké	δῐᾰλεκτῐκή dĭălektĭkḗ	δῐᾰλεκτῐκόν dĭălektĭkón		δῐᾰλεκτῐκώ dĭălektĭkṓ	δῐᾰλεκτῐκᾱ́ dĭălektĭkā́	δῐᾰλεκτῐκώ dĭălektĭkṓ		δῐᾰλεκτῐκοί dĭălektĭkoí	δῐᾰλεκτῐκαί dĭălektĭkaí	δῐᾰλεκτῐκᾰ́ dĭălektĭkắ
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δῐᾰλεκτῐκῶς dĭălektĭkôs				δῐᾰλεκτῐκώτερος dĭălektĭkṓteros				δῐᾰλεκτῐκώτᾰτος dĭălektĭkṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• δῐᾰλεκτῐκή (dĭălektĭkḗ)

References

• “διαλεκτικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /ði̯a.le.ktiˈkos/, /ðʝa.le.ktiˈkos/
• Hyphenation: δι‧α‧λε‧κτι‧κός

Etymology 1

Learned borrowing from Ancient Greek διαλεκτικός (dialektikós).

Adjective

διαλεκτικός • (dialektikós) m (feminine διαλεκτική, neuter διαλεκτικό)

1. dialectical (of or pertaining to dialectic)

Declension

Declension of διαλεκτικός

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	διαλεκτικός (dialektikós)	διαλεκτική (dialektikí)	διαλεκτικό (dialektikó)		διαλεκτικοί (dialektikoí)	διαλεκτικές (dialektikés)	διαλεκτικά (dialektiká)
genitive	διαλεκτικού (dialektikoú)	διαλεκτικής (dialektikís)	διαλεκτικού (dialektikoú)		διαλεκτικών (dialektikón)	διαλεκτικών (dialektikón)	διαλεκτικών (dialektikón)
accusative	διαλεκτικό (dialektikó)	διαλεκτική (dialektikí)	διαλεκτικό (dialektikó)		διαλεκτικούς (dialektikoús)	διαλεκτικές (dialektikés)	διαλεκτικά (dialektiká)
vocative	διαλεκτικέ (dialektiké)	διαλεκτική (dialektikí)	διαλεκτικό (dialektikó)		διαλεκτικοί (dialektikoí)	διαλεκτικές (dialektikés)	διαλεκτικά (dialektiká)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο διαλεκτικός, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο διαλεκτικός, etc.)

Derived terms

• διαλεκτικά (dialektiká, adverb)
• διαλεκτικός υλισμός m (dialektikós ylismós, “dialectical materialism”)

Related terms

• διαλεκτική f (dialektikí)

Etymology 2

Learnedly from διάλεκτ(ος) (diálekt(os)) +‎ -ικός (-ikós), a calque of French dialectal.

Adjective

διαλεκτικός • (dialektikós) m (feminine διαλεκτική, neuter διαλεκτικό)

1. (linguistics) dialectal

Declension

Declension of διαλεκτικός

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	διαλεκτικός (dialektikós)	διαλεκτική (dialektikí)	διαλεκτικό (dialektikó)		διαλεκτικοί (dialektikoí)	διαλεκτικές (dialektikés)	διαλεκτικά (dialektiká)
genitive	διαλεκτικού (dialektikoú)	διαλεκτικής (dialektikís)	διαλεκτικού (dialektikoú)		διαλεκτικών (dialektikón)	διαλεκτικών (dialektikón)	διαλεκτικών (dialektikón)
accusative	διαλεκτικό (dialektikó)	διαλεκτική (dialektikí)	διαλεκτικό (dialektikó)		διαλεκτικούς (dialektikoús)	διαλεκτικές (dialektikés)	διαλεκτικά (dialektiká)
vocative	διαλεκτικέ (dialektiké)	διαλεκτική (dialektikí)	διαλεκτικό (dialektikó)		διαλεκτικοί (dialektikoí)	διαλεκτικές (dialektikés)	διαλεκτικά (dialektiká)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο διαλεκτικός, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο διαλεκτικός, etc.)

Derived terms

• διαλεκτικά (dialektiká, adverb)

Related terms

• διάλεκτος m (diálektos)