zwijgen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch swigen, from Old Dutch *swīgon, from Proto-West Germanic *swīgēn.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈzʋɛi̯.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: zwij‧gen
• Rhymes: -ɛi̯ɣən

Verb

zwijgen

1. to be silent, to shut one's mouth
2. to keep silent

Conjugation

Conjugation of zwijgen (strong class 1)
infinitive	zwijgen
past singular	zweeg
past participle	gezwegen
infinitive	zwijgen
gerund	zwijgen n
	present tense	past tense
1st person singular	zwijg	zweeg
2nd person sing. (jij)	zwijgt, zwijg2	zweeg
2nd person sing. (u)	zwijgt	zweeg
2nd person sing. (gij)	zwijgt	zweegt
3rd person singular	zwijgt	zweeg
plural	zwijgen	zwegen
subjunctive sing.1	zwijge	zwege
subjunctive plur.1	zwijgen	zwegen
imperative sing.	zwijg
imperative plur.1	zwijgt
participles	zwijgend	gezwegen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• doodzwijgen
• gezwijgen
• stilzwijgen
• verzwijgen
• zwijggeld
• zwijgplicht
• zwijgrecht

Descendants

• Afrikaans: swyg
• Negerhollands: swieg

Anagrams

• wegzijn, zijn weg