stilzwijgen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch stille swigen. Equivalent to stil +‎ zwijgen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstɪlˌzʋɛi̯.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: stil‧zwij‧gen

Noun

stilzwijgen n (uncountable)

1. complete silence, absence of speaking or other communication

   Synonym: zwijgen

Verb

stilzwijgen

1. (intransitive) to be completely silent, to be taciturn

   Synonym: zwijgen

Conjugation

Conjugation of stilzwijgen (strong class 1, separable)
infinitive	stilzwijgen
past singular	zweeg stil
past participle	stilgezwegen
infinitive	stilzwijgen
gerund	stilzwijgen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	zwijg stil	zweeg stil	stilzwijg	stilzweeg
2nd person sing. (jij)	zwijgt stil, zwijg stil2	zweeg stil	stilzwijgt	stilzweeg
2nd person sing. (u)	zwijgt stil	zweeg stil	stilzwijgt	stilzweeg
2nd person sing. (gij)	zwijgt stil	zweegt stil	stilzwijgt	stilzweegt
3rd person singular	zwijgt stil	zweeg stil	stilzwijgt	stilzweeg
plural	zwijgen stil	zwegen stil	stilzwijgen	stilzwegen
subjunctive sing.1	zwijge stil	zwege stil	stilzwijge	stilzwege
subjunctive plur.1	zwijgen stil	zwegen stil	stilzwijgen	stilzwegen
imperative sing.	zwijg stil
imperative plur.1	zwijgt stil
participles	stilzwijgend	stilgezwegen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• stilzwijging

Descendants

• Petjo: swijhen stil