uitglijden
Dutch
[edit]Etymology
[edit]From uit (“out”) + glijden (“to slide”).
Pronunciation
[edit]Audio: (file)
Verb
[edit]uitglijden
- to slip (to lose one's traction)
Conjugation
[edit]| Conjugation of uitglijden (strong class 1, slightly irregular, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | uitglijden | |||
| past singular | gleed uit | |||
| past participle | uitgegleden | |||
| infinitive | uitglijden | |||
| gerund | uitglijden n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | glij uit, glijd uit | gleed uit | uitglij, uitglijd | uitgleed |
| 2nd person sing. (jij) | glijdt uit, glij uit2, glijd uit2 | gleed uit | uitglijdt | uitgleed |
| 2nd person sing. (u) | glijdt uit | gleed uit | uitglijdt | uitgleed |
| 2nd person sing. (gij) | glijdt uit | gleedt uit | uitglijdt | uitgleedt |
| 3rd person singular | glijdt uit | gleed uit | uitglijdt | uitgleed |
| plural | glijden uit | gleden uit | uitglijden | uitgleden |
| subjunctive sing.1 | glijde uit | glede uit | uitglijde | uitglede |
| subjunctive plur.1 | glijden uit | gleden uit | uitglijden | uitgleden |
| imperative sing. | glij uit, glijd uit | |||
| imperative plur.1 | glijdt uit | |||
| participles | uitglijdend | uitgegleden | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||