schijten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch schiten, from Old Dutch *skītan, from Proto-West Germanic *skītan, from Proto-Germanic *skītaną, from Proto-Indo-European *skeyd-, *sḱeyd- (“to part with, separate, cut off”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsxɛi̯.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: schij‧ten
• Rhymes: -ɛi̯tən

Verb

schijten

1. (vulgar) to shit, to poop

   Synonyms: poepen, kakken, ontlasten, drukken

   Ik heb na die curry van gisteren de hele dag lopen schijten. ― After yesterday's curry I spent the whole day pooping.

Conjugation

Conjugation of schijten (strong class 1)
infinitive	schijten
past singular	scheet
past participle	gescheten
infinitive	schijten
gerund	schijten n
	present tense	past tense
1st person singular	schijt	scheet
2nd person sing. (jij)	schijt	scheet
2nd person sing. (u)	schijt	scheet
2nd person sing. (gij)	schijt	scheet
3rd person singular	schijt	scheet
plural	schijten	scheten
subjunctive sing.1	schijte	schete
subjunctive plur.1	schijten	scheten
imperative sing.	schijt
imperative plur.1	schijt
participles	schijtend	gescheten
1) Archaic.

Derived terms

• beschijten
• schijter
• schijterij
• schijtert
• schijthuis
• schijtlaars
• schijtlijster
• uitschijten

 

Related terms

• scheet
• schijt

 

Descendants

• Berbice Creole Dutch: sketi