beschijten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch beschiten. Equivalent to be- +‎ schijten.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈsxɛi̯.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧schij‧ten
• Rhymes: -ɛi̯tən

Verb

beschijten

1. (transitive) to beshit, to shit on or in
2. (transitive, archaic, dialectal) to deceive, to con

Conjugation

Conjugation of beschijten (strong class 1, prefixed)
infinitive	beschijten
past singular	bescheet
past participle	bescheten
infinitive	beschijten
gerund	beschijten n
	present tense	past tense
1st person singular	beschijt	bescheet
2nd person sing. (jij)	beschijt	bescheet
2nd person sing. (u)	beschijt	bescheet
2nd person sing. (gij)	beschijt	bescheet
3rd person singular	beschijt	bescheet
plural	beschijten	bescheten
subjunctive sing.1	beschijte	beschete
subjunctive plur.1	beschijten	bescheten
imperative sing.	beschijt
imperative plur.1	beschijt
participles	beschijtend	bescheten
1) Archaic.