rijven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch riven, from Old Dutch *rīvan, from Proto-West Germanic *hrīban, from Proto-Germanic *hrībaną, from Proto-Indo-European *(s)kréybʰeti, from the root *(s)kreybʰ-. Doublet of schrijven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrɛi̯.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯vən
• Hyphenation: rij‧ven

Verb

rijven

1. (transitive) to rake
2. (transitive) to rasp, to grate
3. (transitive) to shorten sails

Conjugation

Conjugation of rijven (strong class 1)
infinitive	rijven
past singular	reef
past participle	gereven
infinitive	rijven
gerund	rijven n
	present tense	past tense
1st person singular	rijf	reef
2nd person sing. (jij)	rijft, rijf2	reef
2nd person sing. (u)	rijft	reef
2nd person sing. (gij)	rijft	reeft
3rd person singular	rijft	reef
plural	rijven	reven
subjunctive sing.1	rijve	reve
subjunctive plur.1	rijven	reven
imperative sing.	rijf
imperative plur.1	rijft
participles	rijvend	gereven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Conjugation of rijven (weak)
infinitive	rijven
past singular	rijfde
past participle	gerijfd
infinitive	rijven
gerund	rijven n
	present tense	past tense
1st person singular	rijf	rijfde
2nd person sing. (jij)	rijft, rijf2	rijfde
2nd person sing. (u)	rijft	rijfde
2nd person sing. (gij)	rijft	rijfde
3rd person singular	rijft	rijfde
plural	rijven	rijfden
subjunctive sing.1	rijve	rijfde
subjunctive plur.1	rijven	rijfden
imperative sing.	rijf
imperative plur.1	rijft
participles	rijvend	gerijfd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanrijven
• berijven
• binnenrijven
• inrijven

Related terms

• rijf