ophoepelen

Dutch

Etymology

From the late 18th century. Compound of op +‎ hoepelen (“to roll hoops”). See hoepelen for more on the meaning “to go away”.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌɦupələ(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧hoe‧pe‧len

Verb

ophoepelen

1. (intransitive, mildly vulgar) to get lost, to go away, to piss off

   Synonyms: aftaaien, opdonderen, opflikkeren, opkankeren, oppleuren, oprotten, opsodemieteren, optyfen, opzouten

   • 1798, “Brief van Bonifacius Veredik, aangaande zyn vriend den burger Minutieux, aan D ****.”, in Vaderlandsche letteroefeningen, page 410:

     Toen ik naar de reden van dit spoedig vertrek vernam, zeide zy my: ‘Den volgenden morgen, na dat wy dien kwast in huis gekreegen hadden, moest 'er een loog gekookt worden; doch Mynheer was te fyn van neus, om den reuk daarvan te verdraagen, en hoepelde, zo ras doenlyk, op, na de straat d'Antin.’

     (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

Conjugation of ophoepelen (weak, separable)
infinitive	ophoepelen
past singular	hoepelde op
past participle	opgehoepeld
infinitive	ophoepelen
gerund	ophoepelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hoepel op	hoepelde op	ophoepel	ophoepelde
2nd person sing. (jij)	hoepelt op, hoepel op2	hoepelde op	ophoepelt	ophoepelde
2nd person sing. (u)	hoepelt op	hoepelde op	ophoepelt	ophoepelde
2nd person sing. (gij)	hoepelt op	hoepelde op	ophoepelt	ophoepelde
3rd person singular	hoepelt op	hoepelde op	ophoepelt	ophoepelde
plural	hoepelen op	hoepelden op	ophoepelen	ophoepelden
subjunctive sing.1	hoepele op	hoepelde op	ophoepele	ophoepelde
subjunctive plur.1	hoepelen op	hoepelden op	ophoepelen	ophoepelden
imperative sing.	hoepel op
imperative plur.1	hoepelt op
participles	ophoepelend	opgehoepeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.