aftaaien

Dutch

Etymology

Unknown. May be from nautical jargon borrowed from English tie up or tie off.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑftaːi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧taai‧en

Verb

aftaaien

1. (intransitive, rare) to stop
2. (intransitive, informal) to go away

   Synonyms: opdonderen, opflikkeren, ophoepelen, opkankeren, oppleuren, oprotten, opsodemieteren, optyfen, opzouten

Usage notes

• Milder and far less offensive or vulgar than the listed synonyms.

Conjugation

Conjugation of aftaaien (weak, separable)
infinitive	aftaaien
past singular	taaide af
past participle	afgetaaid
infinitive	aftaaien
gerund	aftaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	taai af	taaide af	aftaai	aftaaide
2nd person sing. (jij)	taait af, taai af2	taaide af	aftaait	aftaaide
2nd person sing. (u)	taait af	taaide af	aftaait	aftaaide
2nd person sing. (gij)	taait af	taaide af	aftaait	aftaaide
3rd person singular	taait af	taaide af	aftaait	aftaaide
plural	taaien af	taaiden af	aftaaien	aftaaiden
subjunctive sing.1	taaie af	taaide af	aftaaie	aftaaide
subjunctive plur.1	taaien af	taaiden af	aftaaien	aftaaiden
imperative sing.	taai af
imperative plur.1	taait af
participles	aftaaiend	afgetaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.