mæta

See also: Maeta and mäta

Icelandic

mæta (weak verb, third-person singular past indicative mætti, supine mætt)

to meet, to encounter [with dative]
Ég mætti vini mínum á safninu.
I met my friend at the museum.
to confront, to face [with dative]
Við mætum óvininum við dögun!
We face our enemy at dawn!
(intransitive) to turn up, to show up, to come, to appear
Ég mætti ekki í afmælið þitt af því að ég var veikur.
I didn't come to your birthday because I was sick.

Hve margir mættu?
How many showed up?

Fundarstjórinn mætti ekki í veisluna.
The chairman didn't turn up at the party.

*mæta* – active voice (*germynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að mæta
supine sagnbót		mætt
present participle lýsingarháttur nútíðar		mætandi

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	mæti	mætti	mæti	mætti
	þú	mætir	mættir	mætir	mættir
	hann, hún, það	mætir	mætti	mæti	mætti
plural	við	mætum	mættum	mætum	mættum
	þið	mætið	mættuð	mætið	mættuð
	þeir, þær, þau	mæta	mættu	mæti	mættu

		imperative boðháttur
singular	þú	mæt (þú), mættu
plural	þið	mætið (þið), mætiði¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

*mætast* – mediopassive voice (*miðmynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að mætast
supine sagnbót		mæst
present participle lýsingarháttur nútíðar		mætandist (rare; see appendix)

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	mætist	mættist	mætist	mættist
	þú	mætist	mættist	mætist	mættist
	hann, hún, það	mætist	mættist	mætist	mættist
plural	við	mætumst	mættumst	mætumst	mættumst
	þið	mætist	mættust	mætist	mættust
	þeir, þær, þau	mætast	mættust	mætist	mættust

		imperative boðháttur
singular	þú	mæst (þú), mæstu
plural	þið	mætist (þið), mætisti¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

*mættur* — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
strong declension (sterk beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mættur	mætt	mætt	mættir	mættar	mætt
accusative (þolfall)	mættan	mætta	mætt	mætta	mættar	mætt
dative (þágufall)	mættum	mættri	mættu	mættum	mættum	mættum
genitive (eignarfall)	mætts	mættrar	mætts	mættra	mættra	mættra

weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
weak declension (veik beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mætti	mætta	mætta	mættu	mættu	mættu
accusative (þolfall)	mætta	mættu	mætta	mættu	mættu	mættu
dative (þágufall)	mætta	mættu	mætta	mættu	mættu	mættu
genitive (eignarfall)	mætta	mættu	mætta	mættu	mættu	mættu

Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)

mæta

Conjugation of **mæta** (strong)
active voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
	present			past
infinitive	mæta			—
participle	mætandi, mætande			mætin
iæk	mæter	mæti, mæte	—	mat	māti, māte
þū	mæter	mæti, mæte	mæt	*mast	māti, māte
han	mæter	mæti, mæte	—	mat	māti, māte
vīr	mætum, mætom	mætum, mætom	mætum, mætom	mātum, mātom	mātum, mātom
īr	mætin	mætin	mætin	mātin	mātin
þēr	mæta	mætin	—	mātu, māto	mātin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	mæts	mætis, mætes	—	mats	mātis, mātes
þū	mæts	mætis, mætes	—	*masts	mātis, mātes
han	mæts	mætis, mætes	—	mats	mātis, mātes
vīr	mætums, -oms	mætums, mætoms	—	mātums, mātoms	mātums, mātoms
īr	mætins	mætins	—	mātins	mātins
þēr	mætas	mætins	—	mātus, mātos	mātins