aanstoten

Dutch

Etymology

From aan +‎ stoten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌstoːtə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧sto‧ten

Verb

aanstoten

1. (transitive) to bump into (something), to collide with
2. (transitive) to nudge someone to get their attention

Conjugation

Conjugation of aanstoten (weak with strong past participle, separable)
infinitive	aanstoten
past singular	stootte aan
past participle	aangestoten
infinitive	aanstoten
gerund	aanstoten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stoot aan	stootte aan	aanstoot	aanstootte
2nd person sing. (jij)	stoot aan	stootte aan	aanstoot	aanstootte
2nd person sing. (u)	stoot aan	stootte aan	aanstoot	aanstootte
2nd person sing. (gij)	stoot aan	stootte aan	aanstoot	aanstootte
3rd person singular	stoot aan	stootte aan	aanstoot	aanstootte
plural	stoten aan	stootten aan	aanstoten	aanstootten
subjunctive sing.1	stote aan	stootte aan	aanstote	aanstootte
subjunctive plur.1	stoten aan	stootten aan	aanstoten	aanstootten
imperative sing.	stoot aan
imperative plur.1	stoot aan
participles	aanstotend	aangestoten
1) Archaic.

Conjugation of aanstoten (strong class 7, separable)
infinitive	aanstoten
past singular	stiet aan
past participle	aangestoten
infinitive	aanstoten
gerund	aanstoten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stoot aan	stiet aan	aanstoot	aanstiet
2nd person sing. (jij)	stoot aan	stiet aan	aanstoot	aanstiet
2nd person sing. (u)	stoot aan	stiet aan	aanstoot	aanstiet
2nd person sing. (gij)	stoot aan	stiet aan	aanstoot	aanstiet
3rd person singular	stoot aan	stiet aan	aanstoot	aanstiet
plural	stoten aan	stieten aan	aanstoten	aanstieten
subjunctive sing.1	stote aan	stiete aan	aanstote	aanstiete
subjunctive plur.1	stoten aan	stieten aan	aanstoten	aanstieten
imperative sing.	stoot aan
imperative plur.1	stoot aan
participles	aanstotend	aangestoten
1) Archaic.

Derived terms

• aanstotelijk