aangooien

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ gooien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌɣoːi̯.ən/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧gooi‧en

Verb

aangooien

1. (transitive, with optional indirect object) to throw (to)

   Synonyms: aanwerpen, toegooien, toewerpen

Conjugation

Conjugation of aangooien (weak, separable)
infinitive	aangooien
past singular	gooide aan
past participle	aangegooid
infinitive	aangooien
gerund	aangooien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	gooi aan	gooide aan	aangooi	aangooide
2nd person sing. (jij)	gooit aan, gooi aan2	gooide aan	aangooit	aangooide
2nd person sing. (u)	gooit aan	gooide aan	aangooit	aangooide
2nd person sing. (gij)	gooit aan	gooide aan	aangooit	aangooide
3rd person singular	gooit aan	gooide aan	aangooit	aangooide
plural	gooien aan	gooiden aan	aangooien	aangooiden
subjunctive sing.1	gooie aan	gooide aan	aangooie	aangooide
subjunctive plur.1	gooien aan	gooiden aan	aangooien	aangooiden
imperative sing.	gooi aan
imperative plur.1	gooit aan
participles	aangooiend	aangegooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.