aanwerpen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ werpen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌʋɛr.pən/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧wer‧pen

Verb

aanwerpen

1. (transitive, with optional indirect object) to throw (to)

   Synonyms: aangooien, toegooien, toewerpen

Conjugation

Conjugation of aanwerpen (strong class 3+7, separable)
infinitive	aanwerpen
past singular	wierp aan
past participle	aangeworpen
infinitive	aanwerpen
gerund	aanwerpen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	werp aan	wierp aan	aanwerp	aanwierp
2nd person sing. (jij)	werpt aan, werp aan2	wierp aan	aanwerpt	aanwierp
2nd person sing. (u)	werpt aan	wierp aan	aanwerpt	aanwierp
2nd person sing. (gij)	werpt aan	wierpt aan	aanwerpt	aanwierpt
3rd person singular	werpt aan	wierp aan	aanwerpt	aanwierp
plural	werpen aan	wierpen aan	aanwerpen	aanwierpen
subjunctive sing.1	werpe aan	wierpe aan	aanwerpe	aanwierpe
subjunctive plur.1	werpen aan	wierpen aan	aanwerpen	aanwierpen
imperative sing.	werp aan
imperative plur.1	werpt aan
participles	aanwerpend	aangeworpen
1) Archaic. 2) In case of inversion.