สิทธิเก็บกิน

Thai

Etymology

From สิทธิ (sìt-tí, “right”) +‎ เก็บกิน (gèp-gin, “to store benefits for enjoyment”, literally “to keep and enjoy”).

Probably first used on 16 March 1930, when the fourth book of the Civil and Commercial Code of Thailand was promulgated.

Pronunciation

Orthographic		สิทธิเก็บกิน s i d dʰ i e k ˘ ɓ k i n
Phonemic		สิด-ทิ-เก็บ-กิน s i ɗ – d i – e k ˘ ɓ – k i n
Romanization	Paiboon	sìt-tí-gèp-gin
	Royal Institute	sit-thi-kep-kin
(standard) IPA^(key)		/sit̚˨˩.tʰi˦˥.kep̚˨˩.kin˧/^(R)

Noun

สิทธิเก็บกิน • (sìt-tí-gèp-gin)

(law) usufruct.
- 1930, พระราชกฤษฎีกาให้ใช้บทบัญญัติบรรพ ๔ แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ลงวันที่ ๑๖ มีนาคม ๒๔๗๓:
  มาตรา ๑ ๔ ๑ ๗ อสังหาริมทรัพย์อาจ ต้อง ตก อยู่ใน บังคับสิทธิเก็บกินอัน เป็นเหตุ ให้ผู้ทรง สิทธิ นั้น มี สิทธิ ครอบครอง ใช้ และ ถือเอา ซึ่ง ประโยชน์แห่ง ทรัพย์สิน นั้น
  mâat-dtraa nʉ̀ng pan sìi rɔ́ɔi sìp-jèt à-sǎng-hǎa-rí-má-sáp àat dtɔ̂ng dtòk yùu nai bang-káp sìt-tí-gèp-gin an bpen-hèet hâi pûu-song-sìt-tí nán mii sìt-tí krɔ̂ɔp-krɔɔng chái lɛ́ tʉ̌ʉ-ao sʉ̂ng bprà-yòot hɛ̀ng sáp-sǐn nán
  Section 1417 An immovable property may be subjected to a usufruct, by which the usufructuary is entitled to possess, use, and derive benefits from that property.
  
  มาตรา ๑ ๔ ๑ ๘ สิทธิเก็บกินนั้น จะ ก่อให้เกิด โดย มี กำหนดเวลา หรือ ตลอด ชีวิต แห่ง ผู้ทรง สิทธิ ก็ได้
  mâat-dtraa nʉ̀ng pan sìi rɔ́ɔi sìp-bpɛ̀ɛt sìt-tí-gèp-gin nán jà gɔ̀ɔ-hâi-gə̀ət dooi mii gam-nòt-wee-laa rʉ̌ʉ dtà-lɔ̀ɔt chii-wít hɛ̀ng pûu-song-sìt-tí gɔ̂ɔ-dâai
  Section 1418 A usufruct may be created either for a period of time or for the life of the usufructuary.
  
  มาตรา ๑ ๔ ๒ ๐ เมื่อสิทธิเก็บกินสิ้น ลง ผู้ทรง สิทธิ ต้อง ส่ง ทรัพย์สิน คืน แก่เจ้าของ
  mâat-dtraa nʉ̀ng pan sìi rɔ́ɔi yîi-sìp mʉ̂ʉa sìt-tí-gèp-gin sîn long pûu-song-sìt-tí dtɔ̂ng sòng sáp-sǐn kʉʉn gɛ̀ɛ jâo-kɔ̌ɔng
  Section 1420 The usufructuary is obliged to return the property to the owner after the end of the usufruct.

Derived terms

ผู้ทรงสิทธิเก็บกิน (“usufructuary”)