σφάλμα

Ancient Greek

Etymology

σφᾰ́λλω (sphállō, “to fall, to be cast down”) +‎ -μᾰ (-ma, suffix forming neuter nouns)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /spʰál.ma/ → /ˈsɸal.ma/ → /ˈsfal.ma/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /spʰál.ma/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈspʰal.ma/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsɸal.ma/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsfal.ma/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsfal.ma/

Noun

σφᾰ́λμᾰ • (sphálma) n (genitive σφᾰ́λμᾰτος); third declension

1. a trip, a stumble, a false step
2. a fall, a failure, a defeat

   Synonym: σφᾰλμός m (sphalmós)

3. a fault, an error

   Synonym: σφᾰλμός m (sphalmós)

Declension

Third declension of τὸ σφᾰ́λμᾰ; τοῦ σφᾰ́λμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ σφᾰ́λμᾰ tò sphálma	τὼ σφᾰ́λμᾰτε tṑ sphálmate	τᾰ̀ σφᾰ́λμᾰτᾰ tà sphálmata
Genitive	τοῦ σφᾰ́λμᾰτος toû sphálmatos	τοῖν σφᾰλμᾰ́τοιν toîn sphalmátoin	τῶν σφᾰλμᾰ́των tôn sphalmátōn
Dative	τῷ σφᾰ́λμᾰτῐ tôi sphálmati	τοῖν σφᾰλμᾰ́τοιν toîn sphalmátoin	τοῖς σφᾰ́λμᾰσῐ / σφᾰ́λμᾰσῐν toîs sphálmasi(n)
Accusative	τὸ σφᾰ́λμᾰ tò sphálma	τὼ σφᾰ́λμᾰτε tṑ sphálmate	τᾰ̀ σφᾰ́λμᾰτᾰ tà sphálmata
Vocative	σφᾰ́λμᾰ sphálma	σφᾰ́λμᾰτε sphálmate	σφᾰ́λμᾰτᾰ sphálmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• taxonomic name: Sphalma
• Greek: σφάλμα (sfálma)
• → New Latin: sphalma

Further reading

• “σφάλμα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• σφάλμα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

Ancient Greek σφᾰ́λμᾰ (sphálma)

Noun

σφάλμα • (sfálma) n (plural σφάλματα)

1. error, mistake

Declension

	singular	plural
nominative	σφάλμα (sfálma)	σφάλματα (sfálmata)
genitive	σφάλματος (sfálmatos)	σφαλμάτων (sfalmáton)
accusative	σφάλμα (sfálma)	σφάλματα (sfálmata)
vocative	σφάλμα (sfálma)	σφάλματα (sfálmata)

Synonyms

• λάθος n (láthos)