ορθωμένος

Greek

Etymology

Perfect participle of ορθώνομαι (orthónomai), passive voice of ορθώνω (“lift”).

Pronunciation

• IPA^(key): /oɾ.θoˈme.nos/
• Hyphenation: ορ‧θω‧μέ‧νος

Participle

ορθωμένος • (orthoménos) m (feminine ορθωμένη, neuter ορθωμένο)

1. who is raised, erect, lifted

   Η γάτα όρμησε με ορθωμένες τις τρίχες της.

   I gáta órmise me orthoménes tis tríches tis.

   The cat sprang with its hair erect.

Declension

Declension of ορθωμένος

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	ορθωμένος (orthoménos)	ορθωμένη (orthoméni)	ορθωμένο (orthoméno)		ορθωμένοι (orthoménoi)	ορθωμένες (orthoménes)	ορθωμένα (orthoména)
genitive	ορθωμένου (orthoménou)	ορθωμένης (orthoménis)	ορθωμένου (orthoménou)		ορθωμένων (orthoménon)	ορθωμένων (orthoménon)	ορθωμένων (orthoménon)
accusative	ορθωμένο (orthoméno)	ορθωμένη (orthoméni)	ορθωμένο (orthoméno)		ορθωμένους (orthoménous)	ορθωμένες (orthoménes)	ορθωμένα (orthoména)
vocative	ορθωμένε (orthoméne)	ορθωμένη (orthoméni)	ορθωμένο (orthoméno)		ορθωμένοι (orthoménoi)	ορθωμένες (orthoménes)	ορθωμένα (orthoména)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο ορθωμένος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο ορθωμένος, etc.)

Synonyms

• όρθιος (órthios, “standing”)
• ορθός (orthós, “upright; correct”)
• σηκωμένος (sikoménos, “lifted”, participle)