μονότονος

Ancient Greek

Etymology

μονός (monós, “one”) +‎ τόνος (tónos, “tone”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mo.nó.to.nos/ → /moˈno.to.nos/ → /moˈno.to.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mo.nó.to.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /moˈno.to.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /moˈno.to.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /moˈno.to.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /moˈno.to.nos/

Adjective

μονότονος • (monótonos) m or f (neuter μονότονον); second declension

1. (music) of one tone
2. monotonous, uniform
3. obstinate

Inflection

Second declension of μονότονος; μονότονον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		μονότονος monótonos	μονότονον monótonon		μονοτόνω monotónō	μονοτόνω monotónō		μονότονοι monótonoi	μονότονᾰ monótona
Genitive		μονοτόνου monotónou	μονοτόνου monotónou		μονοτόνοιν monotónoin	μονοτόνοιν monotónoin		μονοτόνων monotónōn	μονοτόνων monotónōn
Dative		μονοτόνῳ monotónōi	μονοτόνῳ monotónōi		μονοτόνοιν monotónoin	μονοτόνοιν monotónoin		μονοτόνοις monotónois	μονοτόνοις monotónois
Accusative		μονότονον monótonon	μονότονον monótonon		μονοτόνω monotónō	μονοτόνω monotónō		μονοτόνους monotónous	μονότονᾰ monótona
Vocative		μονότονε monótone	μονότονον monótonon		μονοτόνω monotónō	μονοτόνω monotónō		μονότονοι monótonoi	μονότονᾰ monótona
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		μονοτόνως monotónōs			μονοτονώτερος monotonṓteros			μονοτονώτᾰτος monotonṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• μονοτονέω (monotonéō)
• μονοτονία (monotonía)

Further reading

• “μονότονος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μονότονος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

μονός (monós) +‎ τόνος (tónos)

Adjective

μονότονος • (monótonos) m (feminine μονότονη, neuter μονότονο)

1. (music) monotonous, flat
2. dull, boring

   Synonym: ανιαρός (aniarós)

Declension

Declension of μονότονος

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	μονότονος (monótonos)	μονότονη (monótoni)	μονότονο (monótono)		μονότονοι (monótonoi)	μονότονες (monótones)	μονότονα (monótona)
genitive	μονότονου (monótonou)	μονότονης (monótonis)	μονότονου (monótonou)		μονότονων (monótonon)	μονότονων (monótonon)	μονότονων (monótonon)
accusative	μονότονο (monótono)	μονότονη (monótoni)	μονότονο (monótono)		μονότονους (monótonous)	μονότονες (monótones)	μονότονα (monótona)
vocative	μονότονε (monótone)	μονότονη (monótoni)	μονότονο (monótono)		μονότονοι (monótonoi)	μονότονες (monótones)	μονότονα (monótona)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο μονότονος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο μονότονος, etc.)