μονοτονία

Ancient Greek

Etymology

μονότονος (monótonos, “monotonous”) +‎ -ία (-ía, abstract noun suffix)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mo.no.to.ní.aː/ → /mo.no.toˈni.a/ → /mo.no.toˈni.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mo.no.to.ní.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /mo.no.toˈni.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /mo.no.toˈni.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /mo.no.toˈni.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /mo.no.toˈni.a/

Noun

μονóτονῐ́ᾱ • (monótoníā) f (genitive ᾱς); first declension

1. (music) sameness of tone

Inflection

First declension of ἡ μονοτονῐ́ᾱ; τῆς μονοτονῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μονοτονῐ́ᾱ hē monotoníā	τὼ μονοτονῐ́ᾱ tṑ monotoníā	αἱ μονοτονῐ́αι hai monotoníai
Genitive	τῆς μονοτονῐ́ᾱς tês monotoníās	τοῖν μονοτονῐ́αιν toîn monotoníain	τῶν μονοτονῐῶν tôn monotoniôn
Dative	τῇ μονοτονῐ́ᾳ têi monotoníāi	τοῖν μονοτονῐ́αιν toîn monotoníain	ταῖς μονοτονῐ́αις taîs monotoníais
Accusative	τὴν μονοτονῐ́ᾱν tḕn monotoníān	τὼ μονοτονῐ́ᾱ tṑ monotoníā	τᾱ̀ς μονοτονῐ́ᾱς tā̀s monotoníās
Vocative	μονοτονῐ́ᾱ monotoníā	μονοτονῐ́ᾱ monotoníā	μονοτονῐ́αι monotoníai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: μονοτονία (monotonía)

Further reading

• “μονοτονία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μονοτονία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette