κατηγόρημα

Ancient Greek

Etymology

From κατηγορέω (katēgoréō) +‎ -μα (-ma).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ka.tɛː.ɡó.rɛː.ma/ → /ka.tiˈɣo.ri.ma/ → /ka.tiˈɣo.ri.ma/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ka.tɛː.ɡó.rɛː.ma/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ka.te̝ˈɡo.re̝.ma/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ka.tiˈɣo.ri.ma/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ka.tiˈɣo.ri.ma/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ka.tiˈɣo.ri.ma/

Noun

κᾰτηγόρημᾰ • (katēgórēma) n (genitive κᾰτηγορήμᾰτος); third declension

1. an accusation
2. a predicate

Inflection

Third declension of τὸ κᾰτηγόρημᾰ; τοῦ κᾰτηγορήμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ κᾰτηγόρημᾰ tò katēgórēma	τὼ κᾰτηγορήμᾰτε tṑ katēgorḗmate	τᾰ̀ κᾰτηγορήμᾰτᾰ tà katēgorḗmata
Genitive	τοῦ κᾰτηγορήμᾰτος toû katēgorḗmatos	τοῖν κᾰτηγορημᾰ́τοιν toîn katēgorēmátoin	τῶν κᾰτηγορημᾰ́των tôn katēgorēmátōn
Dative	τῷ κᾰτηγορήμᾰτῐ tôi katēgorḗmati	τοῖν κᾰτηγορημᾰ́τοιν toîn katēgorēmátoin	τοῖς κᾰτηγορήμᾰσῐ / κᾰτηγορήμᾰσῐν toîs katēgorḗmasi(n)
Accusative	τὸ κᾰτηγόρημᾰ tò katēgórēma	τὼ κᾰτηγορήμᾰτε tṑ katēgorḗmate	τᾰ̀ κᾰτηγορήμᾰτᾰ tà katēgorḗmata
Vocative	κᾰτηγόρημᾰ katēgórēma	κᾰτηγορήμᾰτε katēgorḗmate	κᾰτηγορήμᾰτᾰ katēgorḗmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → French: catégorème
• Greek: κατηγόρημα (katigórima)

Further reading

• “κατηγόρημα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “κατηγόρημα”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• κατηγόρημα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • accusation idem, page 8.
  • denunciation idem, page 211.
  • predicate idem, page 634.

Greek

Etymology

From Ancient Greek κατηγόρημα (katēgórēma). By surface analysis, κατηγορώ (katigoró, “to accuse”) +‎ -μα (-ma).

Noun

κατηγόρημα • (katigórima) n (plural κατηγορήματα)

1. (linguistics, grammar, logic) predicate

Declension

Declension of κατηγόρημα

	singular	plural
nominative	κατηγόρημα (katigórima)	κατηγορήματα (katigorímata)
genitive	κατηγορήματος (katigorímatos)	κατηγορημάτων (katigorimáton)
accusative	κατηγόρημα (katigórima)	κατηγορήματα (katigorímata)
vocative	κατηγόρημα (katigórima)	κατηγορήματα (katigorímata)

Related terms

• κατηγορούμενο n (katigoroúmeno, “predicative”)
• and see: κατηγορώ (katigoró, “to accuse”)

Further reading

• κατηγόρημα, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language