διστακτικός

Greek

Etymology

From Ancient Greek διστακτικός (distaktikós), from διστάζω (distázō).

Adjective

διστακτικός • (distaktikós) m (feminine διστακτική, neuter διστακτικό)

1. hesitant, timid

Declension

Declension of διστακτικός

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	διστακτικός (distaktikós)	διστακτική (distaktikí)	διστακτικό (distaktikó)		διστακτικοί (distaktikoí)	διστακτικές (distaktikés)	διστακτικά (distaktiká)
genitive	διστακτικού (distaktikoú)	διστακτικής (distaktikís)	διστακτικού (distaktikoú)		διστακτικών (distaktikón)	διστακτικών (distaktikón)	διστακτικών (distaktikón)
accusative	διστακτικό (distaktikó)	διστακτική (distaktikí)	διστακτικό (distaktikó)		διστακτικούς (distaktikoús)	διστακτικές (distaktikés)	διστακτικά (distaktiká)
vocative	διστακτικέ (distaktiké)	διστακτική (distaktikí)	διστακτικό (distaktikó)		διστακτικοί (distaktikoí)	διστακτικές (distaktikés)	διστακτικά (distaktiká)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο διστακτικός, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο διστακτικός, etc.)

Degrees of comparison by suffixation

comparative (?) singular plural masculine feminine neuter masculine feminine neuter nominative διστακτικότερος (distaktikóteros) διστακτικότερη (distaktikóteri) διστακτικότερο (distaktikótero) διστακτικότεροι (distaktikóteroi) διστακτικότερες (distaktikóteres) διστακτικότερα (distaktikótera) genitive διστακτικότερου (distaktikóterou) διστακτικότερης (distaktikóteris) διστακτικότερου (distaktikóterou) διστακτικότερων (distaktikóteron) διστακτικότερων (distaktikóteron) διστακτικότερων (distaktikóteron) accusative διστακτικότερο (distaktikótero) διστακτικότερη (distaktikóteri) διστακτικότερο (distaktikótero) διστακτικότερους (distaktikóterous) διστακτικότερες (distaktikóteres) διστακτικότερα (distaktikótera) vocative διστακτικότερε (distaktikótere) διστακτικότερη (distaktikóteri) διστακτικότερο (distaktikótero) διστακτικότεροι (distaktikóteroi) διστακτικότερες (distaktikóteres) διστακτικότερα (distaktikótera) Derivations: relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο διστακτικότερος", etc) absolute superlative (?) singular plural masculine feminine neuter masculine feminine neuter nominative διστακτικότατος (distaktikótatos) διστακτικότατη (distaktikótati) διστακτικότατο (distaktikótato) διστακτικότατοι (distaktikótatoi) διστακτικότατες (distaktikótates) διστακτικότατα (distaktikótata) genitive διστακτικότατου (distaktikótatou) διστακτικότατης (distaktikótatis) διστακτικότατου (distaktikótatou) διστακτικότατων (distaktikótaton) διστακτικότατων (distaktikótaton) διστακτικότατων (distaktikótaton) accusative διστακτικότατο (distaktikótato) διστακτικότατη (distaktikótati) διστακτικότατο (distaktikótato) διστακτικότατους (distaktikótatous) διστακτικότατες (distaktikótates) διστακτικότατα (distaktikótata) vocative διστακτικότατε (distaktikótate) διστακτικότατη (distaktikótati) διστακτικότατο (distaktikótato) διστακτικότατοι (distaktikótatoi) διστακτικότατες (distaktikótates) διστακτικότατα (distaktikótata)

Derived terms

• διστακτικότητα f (distaktikótita, “hesitation, diffidence”)

Related terms

• δισταγμός m (distagmós, “hesitation, pause, unwillingness”)
• διστάζω (distázo, “to hesitate”)

Further reading

• διστακτικός, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language