δεσποτικός

Ancient Greek

Etymology

From δεσπότης (despótēs) +‎ -ικός (-ikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /des.po.ti.kós/ → /ðes.po.tiˈkos/ → /ðes.po.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /des.po.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /des.po.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðes.po.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðes.po.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðes.po.tiˈkos/

Adjective

δεσποτῐκός • (despotikós) m (feminine δεσποτῐκή, neuter δεσποτῐκόν); first/second declension

1. pertaining to one's master
2. despotic

Declension

First and second declension of δεσποτῐκός; δεσποτῐκή; δεσποτῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δεσποτῐκός despotikós	δεσποτῐκή despotikḗ	δεσποτῐκόν despotikón		δεσποτῐκώ despotikṓ	δεσποτῐκᾱ́ despotikā́	δεσποτῐκώ despotikṓ		δεσποτῐκοί despotikoí	δεσποτῐκαί despotikaí	δεσποτῐκᾰ́ despotiká
Genitive		δεσποτῐκοῦ despotikoû	δεσποτῐκῆς despotikês	δεσποτῐκοῦ despotikoû		δεσποτῐκοῖν despotikoîn	δεσποτῐκαῖν despotikaîn	δεσποτῐκοῖν despotikoîn		δεσποτῐκῶν despotikôn	δεσποτῐκῶν despotikôn	δεσποτῐκῶν despotikôn
Dative		δεσποτῐκῷ despotikôi	δεσποτῐκῇ despotikêi	δεσποτῐκῷ despotikôi		δεσποτῐκοῖν despotikoîn	δεσποτῐκαῖν despotikaîn	δεσποτῐκοῖν despotikoîn		δεσποτῐκοῖς despotikoîs	δεσποτῐκαῖς despotikaîs	δεσποτῐκοῖς despotikoîs
Accusative		δεσποτῐκόν despotikón	δεσποτῐκήν despotikḗn	δεσποτῐκόν despotikón		δεσποτῐκώ despotikṓ	δεσποτῐκᾱ́ despotikā́	δεσποτῐκώ despotikṓ		δεσποτῐκούς despotikoús	δεσποτῐκᾱ́ς despotikā́s	δεσποτῐκᾰ́ despotiká
Vocative		δεσποτῐκέ despotiké	δεσποτῐκή despotikḗ	δεσποτῐκόν despotikón		δεσποτῐκώ despotikṓ	δεσποτῐκᾱ́ despotikā́	δεσποτῐκώ despotikṓ		δεσποτῐκοί despotikoí	δεσποτῐκαί despotikaí	δεσποτῐκᾰ́ despotiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δεσποτῐκῶς despotikôs				δεσποτῐκώτερος despotikṓteros				δεσποτῐκώτᾰτος despotikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

Descendants

• Greek: δεσποτικός (despotikós)
• → Bulgarian: деспоти́чен (despotíčen)
• → Czech: despotický
• → Danish: despotisk
• → English: despotic
• → French: despotique
• → Italian: dispotico
• → Polish: despotyczny
• → Romanian: despotic
• → Russian: деспоти́чный (despotíčnyj)
• → Slovak: despotický
• → Swedish: despotisk

Further reading

• δεσποτικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• δεσποτικός in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• “δεσποτικός”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “δεσποτικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Etymology

From Ancient Greek δεσποτικός (despotikós). By surface analysis, δεσπότης (despótis) +‎ -ικός (-ikós).

Pronunciation

• IPA^(key): /ðes.po.tiˈkos/

Adjective

δεσποτικός • (despotikós) m (feminine δεσποτική, neuter δεσποτικό)

1. despotic

Declension

Declension of δεσποτικός

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	δεσποτικός (despotikós)	δεσποτική (despotikí)	δεσποτικό (despotikó)		δεσποτικοί (despotikoí)	δεσποτικές (despotikés)	δεσποτικά (despotiká)
genitive	δεσποτικού (despotikoú)	δεσποτικής (despotikís)	δεσποτικού (despotikoú)		δεσποτικών (despotikón)	δεσποτικών (despotikón)	δεσποτικών (despotikón)
accusative	δεσποτικό (despotikó)	δεσποτική (despotikí)	δεσποτικό (despotikó)		δεσποτικούς (despotikoús)	δεσποτικές (despotikés)	δεσποτικά (despotiká)
vocative	δεσποτικέ (despotiké)	δεσποτική (despotikí)	δεσποτικό (despotikó)		δεσποτικοί (despotikoí)	δεσποτικές (despotikés)	δεσποτικά (despotiká)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο δεσποτικός, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο δεσποτικός, etc.)

Related terms

• δεσπότης m (despótis, “despot, bishop”)
• δεσποτισμός m (despotismós, “despotism”)