zwepen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈzʋeː.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: zwe‧pen
• Rhymes: -eːpən

Etymology 1

From Middle Dutch swepen, from Old Dutch *swipon, *swipen, from Proto-Germanic *swipjaną (“to move”) and Proto-Germanic *swipǭ (“whip, lash”). Cognate with West Frisian swypkje (“to whip”), Middle English swippen (“to strike, move swiftly, glide”).

Verb

zwepen

1. (transitive) to whip, flog, lash
2. (figuratively, transitive) to drive forcefully

Conjugation

Conjugation of zwepen (weak)
infinitive	zwepen
past singular	zweepte
past participle	gezweept
infinitive	zwepen
gerund	zwepen n
	present tense	past tense
1st person singular	zweep	zweepte
2nd person sing. (jij)	zweept, zweep2	zweepte
2nd person sing. (u)	zweept	zweepte
2nd person sing. (gij)	zweept	zweepte
3rd person singular	zweept	zweepte
plural	zwepen	zweepten
subjunctive sing.1	zwepe	zweepte
subjunctive plur.1	zwepen	zweepten
imperative sing.	zweep
imperative plur.1	zweept
participles	zwepend	gezweept
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanzwepen
• afzwepen
• omzwepen
• opzwepen
• overzwepen
• rondzwepen
• uitzwepen
• vastzwepen
• voortzwepen
• wegzwepen

Related terms

• zwiepen

Descendants

• Negerhollands: swip

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

zwepen

1. plural of zweep