afzwepen

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ zwepen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌzʋeː.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧zwe‧pen

Verb

afzwepen

1. (transitive) to flog, to whip intensely

Conjugation

Conjugation of afzwepen (weak, separable)
infinitive	afzwepen
past singular	zweepte af
past participle	afgezweept
infinitive	afzwepen
gerund	afzwepen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	zweep af	zweepte af	afzweep	afzweepte
2nd person sing. (jij)	zweept af, zweep af2	zweepte af	afzweept	afzweepte
2nd person sing. (u)	zweept af	zweepte af	afzweept	afzweepte
2nd person sing. (gij)	zweept af	zweepte af	afzweept	afzweepte
3rd person singular	zweept af	zweepte af	afzweept	afzweepte
plural	zwepen af	zweepten af	afzwepen	afzweepten
subjunctive sing.1	zwepe af	zweepte af	afzwepe	afzweepte
subjunctive plur.1	zwepen af	zweepten af	afzwepen	afzweepten
imperative sing.	zweep af
imperative plur.1	zweept af
participles	afzwepend	afgezweept
1) Archaic. 2) In case of inversion.