zwenken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch swenken, from Old Dutch *swenken, from Proto-West Germanic *swankijan, from Proto-Germanic *swankijaną (“cause to swing”) a causative to *swinkaną (“to swing”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈzʋɛŋ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: zwen‧ken
• Rhymes: -ɛŋkən

Verb

zwenken

1. (transitive, intransitive) to sway, swing
2. (transitive, intransitive) to wave, waver

Conjugation

Conjugation of zwenken (weak)
infinitive	zwenken
past singular	zwenkte
past participle	gezwenkt
infinitive	zwenken
gerund	zwenken n
	present tense	past tense
1st person singular	zwenk	zwenkte
2nd person sing. (jij)	zwenkt, zwenk2	zwenkte
2nd person sing. (u)	zwenkt	zwenkte
2nd person sing. (gij)	zwenkt	zwenkte
3rd person singular	zwenkt	zwenkte
plural	zwenken	zwenkten
subjunctive sing.1	zwenke	zwenkte
subjunctive plur.1	zwenken	zwenkten
imperative sing.	zwenk
imperative plur.1	zwenkt
participles	zwenkend	gezwenkt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afzwenken
• omzwenken
• overzwenken
• uitzwenken