weggaan

Afrikaans

Etymology

From Dutch weggaan, from Middle Dutch wechgâen. Equivalent to weg +‎ gaan.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvɛ.χɑːn/

Verb

weggaan (present gaan weg, present participle weggaande, past participle weggegaan)

1. (intransitive) to go away, to leave

Dutch

Etymology

From Middle Dutch wechgâen. Equivalent to weg +‎ gaan.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛ.xaːn/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weg‧gaan

Verb

weggaan

1. (intransitive) to go away, to leave

Conjugation

Conjugation of weggaan (strong class 7, irregular, separable)
infinitive	weggaan
past singular	ging weg
past participle	weggegaan
infinitive	weggaan
gerund	weggaan n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	ga weg	ging weg	wegga	wegging
2nd person sing. (jij)	gaat weg, ga weg2	ging weg	weggaat	wegging
2nd person sing. (u)	gaat weg	ging weg	weggaat	wegging
2nd person sing. (gij)	gaat weg	gingt weg	weggaat	weggingt
3rd person singular	gaat weg	ging weg	weggaat	wegging
plural	gaan weg	gingen weg	weggaan	weggingen
subjunctive sing.1	ga weg	ginge weg	wegga	wegginge
subjunctive plur.1	gaan weg	gingen weg	weggaan	weggingen
imperative sing.	ga weg
imperative plur.1	gaat weg
participles	weggaand	weggegaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• vertrekken

Descendants

• Afrikaans: weggaan

Anagrams

• gaan weg