uitwijzen

Dutch

Etymology

From uit +‎ wijzen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

uitwijzen

1. to point out, indicate
2. to prove, demonstrate
3. to expel, exile, extradite

Conjugation

Conjugation of uitwijzen (strong class 1, separable)
infinitive	uitwijzen
past singular	wees uit
past participle	uitgewezen
infinitive	uitwijzen
gerund	uitwijzen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wijs uit	wees uit	uitwijs	uitwees
2nd person sing. (jij)	wijst uit, wijs uit2	wees uit	uitwijst	uitwees
2nd person sing. (u)	wijst uit	wees uit	uitwijst	uitwees
2nd person sing. (gij)	wijst uit	weest uit	uitwijst	uitweest
3rd person singular	wijst uit	wees uit	uitwijst	uitwees
plural	wijzen uit	wezen uit	uitwijzen	uitwezen
subjunctive sing.1	wijze uit	weze uit	uitwijze	uitweze
subjunctive plur.1	wijzen uit	wezen uit	uitwijzen	uitwezen
imperative sing.	wijs uit
imperative plur.1	wijst uit
participles	uitwijzend	uitgewezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• wijzen uit