uitwijken

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ wijken (“migrate”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

uitwijken

1. to divert oneself
2. to emigrate

Conjugation

Conjugation of uitwijken (strong class 1, separable)
infinitive	uitwijken
past singular	week uit
past participle	uitgeweken
infinitive	uitwijken
gerund	uitwijken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wijk uit	week uit	uitwijk	uitweek
2nd person sing. (jij)	wijkt uit, wijk uit2	week uit	uitwijkt	uitweek
2nd person sing. (u)	wijkt uit	week uit	uitwijkt	uitweek
2nd person sing. (gij)	wijkt uit	weekt uit	uitwijkt	uitweekt
3rd person singular	wijkt uit	week uit	uitwijkt	uitweek
plural	wijken uit	weken uit	uitwijken	uitweken
subjunctive sing.1	wijke uit	weke uit	uitwijke	uitweke
subjunctive plur.1	wijken uit	weken uit	uitwijken	uitweken
imperative sing.	wijk uit
imperative plur.1	wijkt uit
participles	uitwijkend	uitgeweken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• uitwijking, uitwijkeling, uitgewekene

Anagrams

• wijken uit