uitvreten

Dutch

Etymology

From uit +‎ vreten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌfreːtə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧vre‧ten

Verb

uitvreten

1. (transitive) to be up to (usually negative)

   Synonym: uitspoken

2. (intransitive, derogatory) to scrounge

Conjugation

Conjugation of uitvreten (strong class 5, separable)
infinitive	uitvreten
past singular	vrat uit
past participle	uitgevreten
infinitive	uitvreten
gerund	uitvreten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vreet uit	vrat uit	uitvreet	uitvrat
2nd person sing. (jij)	vreet uit	vrat uit	uitvreet	uitvrat
2nd person sing. (u)	vreet uit	vrat uit	uitvreet	uitvrat
2nd person sing. (gij)	vreet uit	vraat uit	uitvreet	uitvraat
3rd person singular	vreet uit	vrat uit	uitvreet	uitvrat
plural	vreten uit	vraten uit	uitvreten	uitvraten
subjunctive sing.1	vrete uit	vrate uit	uitvrete	uitvrate
subjunctive plur.1	vreten uit	vraten uit	uitvreten	uitvraten
imperative sing.	vreet uit
imperative plur.1	vreet uit
participles	uitvretend	uitgevreten
1) Archaic.

Derived terms

• uitvreter