uitspoken

Dutch

Etymology

From uit +‎ spoken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌspoː.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧spo‧ken

Verb

uitspoken

1. (transitive) to be up to (usually negative)

   Synonym: uitvreten

Conjugation

Conjugation of uitspoken (weak, separable)
infinitive	uitspoken
past singular	spookte uit
past participle	uitgespookt
infinitive	uitspoken
gerund	uitspoken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	spook uit	spookte uit	uitspook	uitspookte
2nd person sing. (jij)	spookt uit, spook uit2	spookte uit	uitspookt	uitspookte
2nd person sing. (u)	spookt uit	spookte uit	uitspookt	uitspookte
2nd person sing. (gij)	spookt uit	spookte uit	uitspookt	uitspookte
3rd person singular	spookt uit	spookte uit	uitspookt	uitspookte
plural	spoken uit	spookten uit	uitspoken	uitspookten
subjunctive sing.1	spoke uit	spookte uit	uitspoke	uitspookte
subjunctive plur.1	spoken uit	spookten uit	uitspoken	uitspookten
imperative sing.	spook uit
imperative plur.1	spookt uit
participles	uitspokend	uitgespookt
1) Archaic. 2) In case of inversion.