uitkienen

Dutch

Etymology

Compound of uit +‎ kienen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

uitkienen

1. (transitive) To handle or research some issue with thoroughness.

   De speler hanteerde een zorgvuldig uitgekiende strategie. ― The player used a carefully researched strategy.

Usage notes

• The past participle is today used far more often than other forms of this verb.

Conjugation

Conjugation of uitkienen (weak, separable)
infinitive	uitkienen
past singular	kiende uit
past participle	uitgekiend
infinitive	uitkienen
gerund	uitkienen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kien uit	kiende uit	uitkien	uitkiende
2nd person sing. (jij)	kient uit, kien uit2	kiende uit	uitkient	uitkiende
2nd person sing. (u)	kient uit	kiende uit	uitkient	uitkiende
2nd person sing. (gij)	kient uit	kiende uit	uitkient	uitkiende
3rd person singular	kient uit	kiende uit	uitkient	uitkiende
plural	kienen uit	kienden uit	uitkienen	uitkienden
subjunctive sing.1	kiene uit	kiende uit	uitkiene	uitkiende
subjunctive plur.1	kienen uit	kienden uit	uitkienen	uitkienden
imperative sing.	kien uit
imperative plur.1	kient uit
participles	uitkienend	uitgekiend
1) Archaic. 2) In case of inversion.