uitdoen

Dutch

Etymology

From uit +‎ doen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯dun/

• Audio:

  (file)

Verb

uitdoen

1. to take off (clothes)
2. to turn off (a switch)

Conjugation

Conjugation of uitdoen (irregular, separable)
infinitive	uitdoen
past singular	deed uit
past participle	uitgedaan
infinitive	uitdoen
gerund	uitdoen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	doe uit	deed uit	uitdoe	uitdeed
2nd person sing. (jij)	doet uit, doe uit2	deed uit	uitdoet	uitdeed
2nd person sing. (u)	doet uit	deed uit	uitdoet	uitdeed
2nd person sing. (gij)	doet uit	deedt uit	uitdoet	uitdeedt
3rd person singular	doet uit	deed uit	uitdoet	uitdeed
plural	doen uit	deden uit	uitdoen	uitdeden
subjunctive sing.1	doe uit	dede uit	uitdoe	uitdede
subjunctive plur.1	doen uit	deden uit	uitdoen	uitdeden
imperative sing.	doe uit
imperative plur.1	doet uit
participles	uitdoend	uitgedaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• uittrekken

Antonyms

• aandoen, aantrekken

Descendants

• Negerhollands: doe ut

Anagrams

• doen uit