styrkia

Old Swedish

Etymology

From Old Norse styrkja, from styrkr (“strong”).

Verb

styrkia

1. to strengthen

Conjugation

Conjugation of styrkia (weak)

	present			past
infinitive	styrkia			—
participle	styrkiandi, styrkiande			styrkter
active voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	styrkir	styrki, styrke	—	styrkti, styrkte	styrkti, styrkte
þū	styrkir	styrki, styrke	styrk	styrkti, styrkte	styrkti, styrkte
han	styrkir	styrki, styrke	—	styrkti, styrkte	styrkti, styrkte
vīr	styrkium, styrkiom	styrkium, styrkiom	styrkium, styrkiom	styrktum, styrktom	styrktum, styrktom
īr	styrkin	styrkin	styrkin	styrktin	styrktin
þēr	styrkia	styrkin	—	styrktu, styrkto	styrktin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	styrkis	styrkis, styrkes	—	styrktis, styrktes	styrktis, styrktes
þū	styrkis	styrkis, styrkes	—	styrktis, styrktes	styrktis, styrktes
han	styrkis	styrkis, styrkes	—	styrktis, styrktes	styrktis, styrktes
vīr	styrkiums, styrkioms	styrkiums, styrkioms	—	styrktums, styrktoms	styrktums, styrktoms
īr	styrkins	styrkins	—	styrktins	styrktins
þēr	styrkias	styrkins	—	styrktus, styrktos	styrktins

Descendants

• Swedish: styrka