styrkia

Old Swedish

Etymology

From Old Norse styrkja, from styrkr (“strong”).

Verb

styrkia

1. to strengthen

Conjugation

Conjugation of styrkia (weak)

	present				past
infinitive	styrkia				—
participle	styrkiandi, styrkiande				styrkter
active voice	indicative	subjunctive	imperative		indicative	subjunctive
iæk	styrkir	styrki, styrke	—		styrkti, styrkte	styrkti, styrkte
þū	styrkir	styrki, styrke	styrk		styrkti, styrkte	styrkti, styrkte
han	styrkir	styrki, styrke	—		styrkti, styrkte	styrkti, styrkte
vīr	styrkium, styrkiom	styrkium, styrkiom	styrkium, styrkiom		styrktum, styrktom	styrktum, styrktom
īr	styrkin	styrkin	styrkin		styrktin	styrktin
þēr	styrkia	styrkin	—		styrktu, styrkto	styrktin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative		indicative	subjunctive
iæk	styrkis	styrkis, styrkes	—		styrktis, styrktes	styrktis, styrktes
þū	styrkis	styrkis, styrkes	—		styrktis, styrktes	styrktis, styrktes
han	styrkis	styrkis, styrkes	—		styrktis, styrktes	styrktis, styrktes
vīr	styrkiums, styrkioms	styrkiums, styrkioms	—		styrktums, styrktoms	styrktums, styrktoms
īr	styrkins	styrkins	—		styrktins	styrktins
þēr	styrkias	styrkins	—		styrktus, styrktos	styrktins

Descendants

• Swedish: styrka