styrkja

Icelandic

Etymology

From Old Norse styrkja, from Proto-Germanic *sturkijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstɪr̥ca/

  Rhymes: -ɪr̥ca

Verb

styrkja (weak verb, third-person singular past indicative styrkti, supine styrkt)

1. to strengthen

Conjugation

styrkja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að styrkja
supine (sagnbót)		styrkt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		styrkjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég styrki	við styrkjum	present (nútíð)	ég styrki	við styrkjum
	þú styrkir	þið styrkið		þú styrkir	þið styrkið
	hann, hún, það styrkir	þeir, þær, þau styrkja		hann, hún, það styrki	þeir, þær, þau styrki
past (þátíð)	ég styrkti	við styrktum	past (þátíð)	ég styrkti	við styrktum
	þú styrktir	þið styrktuð		þú styrktir	þið styrktuð
	hann, hún, það styrkti	þeir, þær, þau styrktu		hann, hún, það styrkti	þeir, þær, þau styrktu
imperative (boðháttur)	styrk (þú)	styrkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	styrktu	styrkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

styrkjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að styrkjast
supine (sagnbót)		styrkst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		styrkjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég styrkist	við styrkjumst	present (nútíð)	ég styrkist	við styrkjumst
	þú styrkist	þið styrkist		þú styrkist	þið styrkist
	hann, hún, það styrkist	þeir, þær, þau styrkjast		hann, hún, það styrkist	þeir, þær, þau styrkist
past (þátíð)	ég styrktist	við styrktumst	past (þátíð)	ég styrktist	við styrktumst
	þú styrktist	þið styrktust		þú styrktist	þið styrktust
	hann, hún, það styrktist	þeir, þær, þau styrktust		hann, hún, það styrktist	þeir, þær, þau styrktust
imperative (boðháttur)	styrkst (þú)	styrkist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	styrkstu	styrkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

styrktur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	styrktur	styrkt	styrkt		styrktir	styrktar	styrkt
accusative (þolfall)	styrktan	styrkta	styrkt		styrkta	styrktar	styrkt
dative (þágufall)	styrktum	styrktri	styrktu		styrktum	styrktum	styrktum
genitive (eignarfall)	styrkts	styrktrar	styrkts		styrktra	styrktra	styrktra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	styrkti	styrkta	styrkta		styrktu	styrktu	styrktu
accusative (þolfall)	styrkta	styrktu	styrkta		styrktu	styrktu	styrktu
dative (þágufall)	styrkta	styrktu	styrkta		styrktu	styrktu	styrktu
genitive (eignarfall)	styrkta	styrktu	styrkta		styrktu	styrktu	styrktu

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• styrkje
• styrka, styrke

Etymology

From Old Norse styrkja, from styrkr (“strong”).

Verb

styrkja (present tense styrkjer, past tense styrkte, past participle styrkt, passive infinitive styrkjast, present participle styrkjande, imperative styrk)

1. to strengthen

   Krigen styrkte stoda til regjeringa.

   The war strengthened the position of the government.

References

• “styrkja” in The Nynorsk Dictionary.