opklaren

Dutch

Etymology

Compound of op (“up, on”) +‎ klaren (“to (make/become) clear”). Compare also German aufklären, which is a calque of Middle Low German upklāren.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• IPA^(key): /ˈɔpˌklaːrə(n)/
• Hyphenation: op‧kla‧ren

Verb

opklaren

1. (transitive) to (make) clear(er), clarify
2. (transitive) to fix, solve (especially a riddle etc.)
3. (intransitive, weather) to become clear(er), to clear up
4. (transitive) to (become) clear(er), clear up physically
5. (intransitive, figurative) to clear up, to look, to feel etc. bright(er) etc.
6. (reflexive) to clear (up) oneself in either sense

Conjugation

Conjugation of opklaren (weak, separable)
infinitive	opklaren
past singular	klaarde op
past participle	opgeklaard
infinitive	opklaren
gerund	opklaren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	klaar op	klaarde op	opklaar	opklaarde
2nd person sing. (jij)	klaart op, klaar op2	klaarde op	opklaart	opklaarde
2nd person sing. (u)	klaart op	klaarde op	opklaart	opklaarde
2nd person sing. (gij)	klaart op	klaarde op	opklaart	opklaarde
3rd person singular	klaart op	klaarde op	opklaart	opklaarde
plural	klaren op	klaarden op	opklaren	opklaarden
subjunctive sing.1	klare op	klaarde op	opklare	opklaarde
subjunctive plur.1	klaren op	klaarden op	opklaren	opklaarden
imperative sing.	klaar op
imperative plur.1	klaart op
participles	opklarend	opgeklaard
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• opklaring
• opgeklaarhheid
• onopklaarbaar

Related terms

• ophelderen
• oplichten
• uitklaren
• verklaren

Anagrams

• klaren op