ophouden

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ houden (“hold”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌɦɔu̯.də(n)/
• (Netherlands) IPA^(key): [ˈɔˤpˌɦʌ̞̈ʊ.də(n)], [ˈʊˤpˌɦʌ̞̈ʊ.də(n)]
• (East and West Flanders) IPA^(key): [ˈɔˤpˌɦɔ̞̈ʊ.də(n)]

• Audio:

  (file)

Verb

ophouden

1. (intransitive) to finish, end (to come to an end)

   Synonym: stoppen

   Antonym: beginnen

2. (intransitive) to cease, stop
3. (transitive) to hold up, to hinder

   Synonyms: blokkeren, hinderen

   Antonym: uitscheiden

4. (transitive) to uphold, keep up, maintain

   De schone schijn ophouden.

   To keep up appearances.

Declension

Conjugation of ophouden (strong class 7, slightly irregular, separable)
infinitive	ophouden
past singular	hield op
past participle	opgehouden
infinitive	ophouden
gerund	ophouden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hou op, houd op	hield op	ophou, ophoud	ophield
2nd person sing. (jij)	houdt op, hou op2, houd op2	hield op	ophoudt	ophield
2nd person sing. (u)	houdt op	hield op	ophoudt	ophield
2nd person sing. (gij)	houdt op	hieldt op	ophoudt	ophieldt
3rd person singular	houdt op	hield op	ophoudt	ophield
plural	houden op	hielden op	ophouden	ophielden
subjunctive sing.1	houde op	hielde op	ophoude	ophielde
subjunctive plur.1	houden op	hielden op	ophouden	ophielden
imperative sing.	hou op, houd op
imperative plur.1	houdt op
participles	ophoudend	opgehouden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Negerhollands: ophoor, hou op

Anagrams

• houden op