opbeuren

Dutch

Etymology

From From op +‎ beuren. From Middle Dutch bueren, from Old Dutch *burien, from Proto-Germanic *burjaną. Cognate with Middle Low German upboren and Danish oppebære (“receive, collect (money)”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧beu‧ren
• Rhymes: -øːrən

Verb

opbeuren

1. (transitive) to lift up, to raise
2. (transitive, figurative) to cheer up, to comfort

   Synonyms: opkikkeren, opvrolijken

Conjugation

Conjugation of opbeuren (weak, separable)
infinitive	opbeuren
past singular	beurde op
past participle	opgebeurd
infinitive	opbeuren
gerund	opbeuren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	beur op	beurde op	opbeur	opbeurde
2nd person sing. (jij)	beurt op, beur op2	beurde op	opbeurt	opbeurde
2nd person sing. (u)	beurt op	beurde op	opbeurt	opbeurde
2nd person sing. (gij)	beurt op	beurde op	opbeurt	opbeurde
3rd person singular	beurt op	beurde op	opbeurt	opbeurde
plural	beuren op	beurden op	opbeuren	opbeurden
subjunctive sing.1	beure op	beurde op	opbeure	opbeurde
subjunctive plur.1	beuren op	beurden op	opbeuren	opbeurden
imperative sing.	beur op
imperative plur.1	beurt op
participles	opbeurend	opgebeurd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• opbeurig