ontgroeven

Dutch

Etymology

From:

• ont- (“un-, de-”) +‎ groeven (“to wrinkle, to make a groove”)
• groef (“wrinkle, groove”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈɣru.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧groe‧ven
• Rhymes: -uvən

Verb

ontgroeven

1. (transitive) to unwrinkle, to remove grooves

   Verschooningh souder wel behoeven, Om haer t'ontrimp'len en t'ontgroeven, (Constantijn Huygens, 1672).

   She needs beautification, to remove the wrinkles and the grooves, (Constantijn Huygens, 1672).

Conjugation

Conjugation of ontgroeven (weak, prefixed)
infinitive	ontgroeven
past singular	ontgroefde
past participle	ontgroefd
infinitive	ontgroeven
gerund	ontgroeven n
	present tense	past tense
1st person singular	ontgroef	ontgroefde
2nd person sing. (jij)	ontgroeft, ontgroef2	ontgroefde
2nd person sing. (u)	ontgroeft	ontgroefde
2nd person sing. (gij)	ontgroeft	ontgroefde
3rd person singular	ontgroeft	ontgroefde
plural	ontgroeven	ontgroefden
subjunctive sing.1	ontgroeve	ontgroefde
subjunctive plur.1	ontgroeven	ontgroefden
imperative sing.	ontgroef
imperative plur.1	ontgroeft
participles	ontgroevend	ontgroefd
1) Archaic. 2) In case of inversion.