ontberen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontbēren, ultimately from Proto-West Germanic *beran, from Proto-Germanic *beraną (“to bear”). Equivalent to ont- +‎ beren, see also baren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈbeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧be‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

ontberen

1. (transitive) to lack (to not have)
2. (intransitive, archaic) to lack (to be missing, to be absent)

Conjugation

Conjugation of ontberen (weak, prefixed)
infinitive	ontberen
past singular	ontbeerde
past participle	ontbeerd
infinitive	ontberen
gerund	ontberen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontbeer	ontbeerde
2nd person sing. (jij)	ontbeert, ontbeer2	ontbeerde
2nd person sing. (u)	ontbeert	ontbeerde
2nd person sing. (gij)	ontbeert	ontbeerde
3rd person singular	ontbeert	ontbeerde
plural	ontberen	ontbeerden
subjunctive sing.1	ontbere	ontbeerde
subjunctive plur.1	ontberen	ontbeerden
imperative sing.	ontbeer
imperative plur.1	ontbeert
participles	ontberend	ontbeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ontbering

Descendants

• Afrikaans: ontbeer

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *antberan. Equivalent to ont- +‎ beren (“to bear, carry”).

Verb

ontbēren

1. to avoid doing
2. to neglect, to put aside
3. to lack

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

• Dutch: ontberen

Further reading

• “ontberen (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “ontberen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN