navolgen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch navolgen, from Old Dutch *nāfolgon, from Proto-West Germanic *nāhwafolgēn. Equivalent to na +‎ volgen. Cognate with German nachfolgen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈnaːˌvɔl.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

navolgen

1. to succeed, to come after, to follow (an example)

Conjugation

Conjugation of navolgen (weak, separable)
infinitive	navolgen
past singular	volgde na
past participle	nagevolgd
infinitive	navolgen
gerund	navolgen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	volg na	volgde na	navolg	navolgde
2nd person sing. (jij)	volgt na, volg na2	volgde na	navolgt	navolgde
2nd person sing. (u)	volgt na	volgde na	navolgt	navolgde
2nd person sing. (gij)	volgt na	volgde na	navolgt	navolgde
3rd person singular	volgt na	volgde na	navolgt	navolgde
plural	volgen na	volgden na	navolgen	navolgden
subjunctive sing.1	volge na	volgde na	navolge	navolgde
subjunctive plur.1	volgen na	volgden na	navolgen	navolgden
imperative sing.	volg na
imperative plur.1	volgt na
participles	navolgend	nagevolgd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• navolging
• onnavolgbaar

Anagrams

• volgen na